Wyszukiwanie

Stymulatory tkankowe to nowatorskie rozwiązanie w dziedzinie medycyny estetycznej, które skutecznie wspomagają regenerację i odnowę skóry. Wraz z rozwojem technologii oraz badaniami nad procesami starzenia, zyskują one coraz większą popularność jako zaawansowane metody poprawy kondycji, sprężystości i elastyczności skóry. W artykule omówimy ich rolę w procesie odnowy i odmłodzenia skóry oraz korzyści jakie niesie ich stosowanie. Przyjrzymy się różnym typom preparatów i mechanizmom ich działania, a także dowiemy się, w jaki sposób przyczyniają się one do naturalnego i trwałego odmłodzenia skóry. Czym są stymulatory tkankowe? Stymulatory tkankowe to specjalistyczne substancje wykorzystywane w medycynie estetycznej, mające na celu stymulowanie naturalnej syntezy kolagenu, elastyny oraz innych składników wspierających strukturę skóry. Wspomagają procesy regeneracyjne tkanek, poprawiając jędrność, elastyczność i ogólny stan skóry. Zazwyczaj zawierają składniki takie jak czynniki wzrostu, aminokwasy, witaminy i minerały, z których każdy posiada unikalne właściwości pobudzające produkcję kluczowych białek. Dzięki temu przyczyniają się do zwiększenia sprężystości skóry, a także oddziałują na fibroblasty, pomagając zredukować zmarszczki i inne niedoskonałości. Rodzaje stymulatorów tankowych: Istnieje kilka rodzajów stymulatorów tkankowych, z których każdy wyróżnia się specyficznymi właściwościami. Do najczęściej stosowanych należą: Kwas polimlekowy – syntetyczny, biokompatybilny polimer, który pobudza produkcję kolagenu w skórze. Jest wykorzystywany do redukcji zmarszczek, poprawy elastyczności skóry oraz modelowania konturów twarzy. Hydroksyapatyt wapnia – naturalnie występujący w kościach, stosowany w medycynie estetycznej jako stymulator tkankowy. Po wprowadzeniu do skóry stymuluje produkcję kolagenu, wspomagając modelowanie obszarów takich jak kości policzkowe. Polikaprolakton– biodegradowalny polimer, który jednocześnie pobudza syntezę kolagenu. Jest używany do poprawy jędrności i elastyczności skóry, zwłaszcza w miejscach utraty objętości. Polidioksanon – często stosowany w zabiegach modelowania twarzy i poprawy struktury skóry. Kwas hialuronowy– choć znany głównie jako wypełniacz, niektóre jego formy mają również zdolność do stymulacji produkcji kolagenu, co wspiera nawilżenie, elastyczność i ogólną poprawę wyglądu skóry. Peptydy biomimetyczne – fragmenty białek imitujące naturalne procesy skórne, stosowane w celu zwiększenia jędrności, zmniejszenia zmarszczek i odmładzania skóry. Mikrosfery polimetakrylanu metylu – wykorzystywane jako stymulatory tkankowe w różnych partiach ciała, pomagają w poprawie elastyczności oraz podkreśleniu konturów skóry. Wybór odpowiedniego stymulatora tkankowego zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta, obszaru zabiegu oraz pożądanych rezultatów. Przed zabiegiem zawsze zalecana jest konsultacja z wykwalifikowanym specjalistą medycyny estetycznej. Stymulatory tkankowe - jak wygląda zabieg? Procedura z wykorzystaniem stymulatorów tkankowych uzależniona jest od dwóch kluczowych kwestii: miejsca poddawanego terapii oraz wykorzystywanej substancji. Zazwyczaj preparat ze stymulatorem tkankowym wprowadza się pod skórę za pomocą igły lub specjalnej kaniuli. Przed zabiegiem skóra zostaje starannie oczyszczona i zdezynfekowana, a w niektórych przypadkach stosuje się miejscowe znieczulenie. Aktywna substancja jest aplikowana w różnych warstwach skóry, co pobudza produkcję kolagenu i elastyny, poprawiając jej kondycję. Zabieg nie wymaga długiego okresu rekonwalescencji, dzięki czemu pacjenci mogą wrócić do codziennych zajęć w ciągu kilku dni. Po zabiegu zaleca się stosowanie odpowiednich kosmetyków pielęgnacyjnych oraz unikanie narażenia skóry na szkodliwe czynniki zewnętrzne, takie jak słońce czy wiatr, aby utrzymać zdrowy i młody wygląd. Stymulatory tkankowe- wskazania: Wskazania do stosowania stymulatorów tkankowych w medycynie estetycznej obejmują różnorodne problemy związane z kondycją skóry oraz procesami starzenia się. Do najczęstszych wskazań należą: Redukcja zmarszczek i linii mimicznych  – stymulatory tkankowe są skuteczne w wygładzaniu zmarszczek oraz linii pojawiających się w wyniku mimiki, takich jak zmarszczki na czole, kurze łapki czy bruzdy nosowo-wargowe. Odmładzanie i poprawa jędrności skóry  – stosowane w celu poprawy elastyczności i sprężystości skóry, pomagają przywrócić jej młodszy wygląd, zwłaszcza w miejscach z oznakami wiotczenia. Modelowanie konturów twarzy  – preparaty te mogą być wykorzystywane do poprawy i uwydatnienia rysów twarzy, szczególnie w okolicach kości policzkowych, żuchwy i brody. Odmładzanie okolic oczu  – stymulatory tkankowe mogą pomóc w redukcji cieni, worków pod oczami oraz drobnych zmarszczek wokół oczu, poprawiając wygląd tych delikatnych obszarów. Rewitalizacja szyi i dekoltu  – używane są do poprawy kondycji skóry na szyi i dekolcie, gdzie z wiekiem pojawiają się drobne zmarszczki oraz utrata elastyczności. Odmładzanie dłoni  – pomagają zredukować oznaki starzenia na dłoniach, takie jak utrata objętości, widoczne żyły czy przebarwienia. Regeneracja skóry po uszkodzeniach słonecznych  – stymulatory tkankowe mogą wspomagać regenerację skóry uszkodzonej przez promieniowanie UV, przywracając jej zdrowy wygląd. Leczenie blizn i nierówności skóry  – stosowane są również w celu redukcji blizn potrądzikowych czy innych zmian skórnych, wyrównując strukturę i koloryt skóry. Utrata objętości skóry  – w miejscach, gdzie z wiekiem skóra traci swoją objętość i jędrność, stymulatory tkankowe mogą wspierać odbudowę tkanki. Stymulatory tkankowe są szczególnie polecane osobom, które chcą uzyskać naturalne efekty odmłodzenia skóry bez konieczności inwazyjnych zabiegów chirurgicznych. Stymulatory tkankowe- przeciwskazania: Przeciwwskazania do stosowania stymulatorów tkankowych są ważnym aspektem bezpieczeństwa zabiegów medycyny estetycznej. Obejmują one różne stany zdrowotne i okoliczności, które mogą zwiększać ryzyko powikłań lub negatywnych skutków. Najczęstsze przeciwwskazania to: Ciąża i karmienie piersią  – ze względu na brak wystarczających badań dotyczących bezpieczeństwa zabiegów w tym okresie, zaleca się unikanie stosowania stymulatorów tkankowych u kobiet ciężarnych i karmiących. Choroby autoimmunologiczne  – osoby z chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak toczeń rumieniowaty, reumatoidalne zapalenie stawów czy stwardnienie rozsiane, mogą być bardziej narażone na reakcje zapalne po zabiegu. Aktywne infekcje skóry  – jakiekolwiek infekcje skórne, np. opryszczka, stany zapalne czy trądzik, są przeciwwskazaniem do wykonywania zabiegu. Wskazane jest leczenie infekcji przed przystąpieniem do terapii. Alergia na składniki preparatu  – uczulenie na którykolwiek ze składników stymulatora tkankowego (np. kolagen, kwas hialuronowy) może prowadzić do reakcji alergicznych, dlatego osoby z alergiami muszą być dokładnie badane przed zabiegiem. Skłonność do bliznowacenia  – osoby z tendencją do tworzenia blizn przerostowych lub bliznowców (keloidów) powinny unikać tego typu zabiegów, gdyż mogą zwiększać ryzyko ich powstania. Choroby nowotworowe  – aktywne nowotwory lub leczenie przeciwnowotworowe stanowią poważne przeciwwskazanie. W przypadku nowotworów w przeszłości, decyzja o zabiegu musi być skonsultowana z lekarzem. Stany zapalne i zaburzenia immunologiczne  – przewlekłe stany zapalne, niewyrównane choroby immunologiczne czy niektóre infekcje (np. HIV) mogą wpływać na efektywność i bezpieczeństwo zabiegu. Zaburzenia krzepliwości krwi  – osoby z problemami dotyczącymi krzepnięcia krwi lub przyjmujące leki przeciwzakrzepowe (antykoagulanty) są narażone na większe ryzyko powikłań, takich jak siniaki, krwawienia czy przedłużony czas gojenia. Niedawno przeprowadzone zabiegi estetyczne  – jeśli pacjent przeszedł inne zabiegi, np. laseroterapię, peelingi chemiczne czy wstrzyknięcia wypełniaczy, należy odczekać odpowiedni czas przed zastosowaniem stymulatorów tkankowych. Cukrzyca  – zwłaszcza niewyrównana cukrzyca może wpływać na gojenie się skóry i zwiększać ryzyko infekcji po zabiegu. Przed zabiegiem stymulatorami tkankowymi zawsze zalecana jest konsultacja z lekarzem specjalistą, który dokładnie oceni indywidualne przeciwwskazania i upewni się, że procedura jest bezpieczna dla pacjenta. Stymulatory tkankowe -efekty: Stymulatory tkankowe mają szerokie zastosowanie, a ich skuteczność opiera się na zdolności do wspierania naturalnych procesów regeneracyjnych skóry. Do głównych zastosowań tych zabiegów należą: Redukcja zmarszczek i linii mimicznych  – często wykorzystywane na twarzy, stymulatory tkankowe pomagają wygładzać zmarszczki dzięki pobudzeniu produkcji kolagenu i elastyny, co zwiększa jędrność skóry. Odmładzanie okolic oczu  – preparaty stosowane wokół oczu poprawiają elastyczność skóry, zmniejszają worki pod oczami i łagodzą zmarszczki mimiczne. Modelowanie i poprawa konturów twarzy  – szczególnie w obszarze kości policzkowych i szczęki, gdzie działają na poprawę jędrności, co podkreśla rysy twarzy. Rewitalizacja szyi i dekoltu  – stosowane na te obszary w celu poprawy elastyczności, redukcji drobnych zmarszczek i ogólnego odmłodzenia skóry. Lifting bezoperacyjny  – iniekcje stymulatorów tkankowych mogą dać efekty podobne do liftingu, poprawiając napięcie i strukturę skóry bez konieczności operacji. Odmładzanie dłoni i innych obszarów  – poprawiają elastyczność skóry dłoni i redukują widoczne oznaki starzenia. Regeneracja po uszkodzeniach słonecznych  – zabiegi wspierają odbudowę skóry uszkodzonej przez słońce lub procesy starzenia, poprawiając jej strukturę. Leczenie blizn i nierówności skóry  – mogą być stosowane w celu redukcji blizn potrądzikowych oraz wyrównania struktury i kolorytu skóry. Stymulatory tkankowe mają szerokie możliwości zastosowania w różnych obszarach ciała, co czyni je wszechstronnym narzędziem w poprawie kondycji skóry.

Naskórek, czyli najbardziej zewnętrzna warstwa naszej skóry, chroni twarz przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi, takimi jak zanieczyszczenia, promieniowanie UV czy zmienne warunki pogodowe. Odpowiada nie tylko za pierwszą linię obrony naszego organizmu, ale również odgrywa istotną rolę w utrzymaniu nawilżenia skóry i zachowaniu jej elastyczności. Nasza skóra twarzy, podobnie jak reszta ciała, regularnie odnawia się w procesie, podczas którego martwe komórki z wierzchniej warstwy naskórka – zwanej warstwą rogową – są stopniowo zastępowane nowymi komórkami. Choć ten naturalny cykl trwa około 28 dni, to z wiekiem i pod wpływem zewnętrznych czynników może ulegać spowolnieniu. W efekcie skóra staje się poszarzała, szorstka, a jej zdolność do regeneracji maleje. Dlatego właśnie regularne złuszczanie naskórka na twarzy jest tak istotne. Dzięki temu prostemu zabiegowi możemy usunąć nagromadzone martwe komórki, odsłaniając zdrowszą, świeższą warstwę skóry i przywracając jej naturalny blask. Skóra staje się gładsza, bardziej promienna, a dodatkowo lepiej chłonie składniki aktywne z kosmetyków pielęgnacyjnych. Dla kogo są zabiegi złuszczające ? Zabiegi złuszczające mogą być wykonywane w wielu przypadkach. Sprawdzą się szczególnie u osób, które chcą: poprawić koloryt skóry i wyrównać przebarwienia, zredukować blizny potrądzikowe lub pourazowe, odświeżyć zmęczoną, szarą cerę, poprawić elastyczność i jędrność skóry, przygotować skórę do głębszego wchłaniania substancji aktywnych z kosmetyków, zmniejszyć plamy starcze oraz przebarwienia posłoneczne, zredukować objawy fotostarzenia, złagodzić rogowacenie mieszkowe (szorstką skórę na ramionach, udach). Jak podejść do złuszczania naskórka? Dobór odpowiedniego zabiegu złuszczającego zależy od wielu czynników, takich jak rodzaj skóry, występujące problemy skórne, przeciwwskazania czy czas, który możemy poświęcić na regenerację. Aby złuszczanie przyniosło oczekiwane rezultaty, należy zwrócić uwagę na kilka istotnych aspektów: Rodzaj peelingu  – peelingi mechaniczne, chemiczne i enzymatyczne różnią się działaniem, dlatego powinny być dopasowane do potrzeb konkretnej skóry. Częstotliwość stosowania  – zbyt częste złuszczanie może podrażniać skórę, natomiast zbyt rzadkie może nie dawać oczekiwanych efektów. Sposób aplikacji  – odpowiednia technika nakładania peelingu jest niezbędna, aby zabieg był efektywny i bezpieczny. Głębokość peelingu – peeling może działać na różnych poziomach skóry, od naskórka po głębsze warstwy, w zależności od zamierzonego celu. O zabiegach złuszczających u specjalisty Zabiegi złuszczające wykonywane w gabinetach kosmetycznych mają na celu redukcję zrogowaciałych warstw naskórka. W efekcie poprawia się wygląd skóry, niwelowane są różnego rodzaju defekty oraz nierówności, a także można zauważyć większą trwałość makijażu. Szeroki wybór technik złuszczania dostępnych w kosmetologii pozwala specjalistom idealnie dopasować metodę do indywidualnych potrzeb pacjenta i problemów skórnych, z którymi się zgłasza. Peelingi chemiczne  to zabiegi złuszczające polegające na aplikacji na skórę specjalnych substancji chemicznych (kwasów), które kontrolowanie uszkadzają naskórek, a czasem także głębsze warstwy skóry; Mikrodermabrazja  to mechaniczny zabieg, który polega na stopniowym ścieraniu zewnętrznych warstw skóry za pomocą specjalnych głowic pokrytych mikrokryształkami. Zabieg jest wykonywany przy użyciu urządzenia, które wytwarza podciśnienie, zasysając skórę, jednocześnie ścierając i usuwając martwe komórki naskórka; Zabiegi z użyciem retinoidów  polegają na aplikacji na skórę pochodnych witaminy A (retinoidów), które mają silne działanie stymulujące procesy odnowy komórkowej; Odmładzanie laserowe  polega na usuwaniu martwych komórek za pomocą lasera, co m.in . stymuluje produkcję kolagenu. Czy można złuszczać skórę w domu? Zabiegi złuszczające, takie jak peelingi, muszą być dostosowane do indywidualnych potrzeb skóry, aby uniknąć ryzyka infekcji, trądziku, łojotokowego zapalenia skóry, opryszczki, obrzęków, zaczerwienienia, przebarwień, blizn czy reakcji alergicznych. Dlatego tak kluczowa jest konsultacja ze specjalistą, który pomoże dobrać odpowiedni kosmetyk oraz metodę jego użycia. Właściwie dobrany peeling w codziennej pielęgnacji skóry może skutecznie usunąć martwe komórki, utrwalić efekty profesjonalnych zabiegów, poprawić działanie kosmetyków oraz przywrócić skórze młodszy i świeższy wygląd. Warto jednak pamiętać, że peelingi działają powierzchownie i ich efekty są zazwyczaj krótkotrwałe. Nie rozwiązują one w pełni problemów skórnych i nie mogą całkowicie zastąpić bardziej zaawansowanych zabiegów, takich jak mikrodermabrazja laserowa. Jakie są najczęstsze błędy przy samodzielnym złuszczaniu naskórka? Zbyt częste złuszczanie  - Regularne, zbyt częste złuszczanie może prowadzić do podrażnienia, suchości i uszkodzenia skóry. Zaleca się złuszczanie maksymalnie 1-3 razy w tygodniu, w zależności od typu skóry i używanego produktu. Używanie niewłaściwych produktów  - Wybór złuszczających środków nieodpowiednich do typu skóry, takich jak zbyt agresywne peelingi dla skóry wrażliwej, może pogorszyć jej stan. Niewłaściwa technika aplikacji  - Zbyt intensywne lub długotrwałe pocieranie podczas stosowania peelingów mechanicznych może prowadzić do podrażnień i mikrourazów. Nieprzestrzeganie instrukcji  - Niedokładne przestrzeganie zaleceń dotyczących czasu działania i częstotliwości stosowania produktów złuszczających może prowadzić do negatywnych efektów, takich jak podrażnienia czy nadmierna suchość. Brak nawilżania  - Po złuszczaniu skóra jest bardziej podatna na utratę wilgoci, dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie kosmetyki nawilżające. Łączenie różnych rodzajów złuszczania  - Łączenie metod złuszczania np. peelingi chemiczne i mechaniczne, może prowadzić do nadmiernego usunięcia warstwy ochronnej skóry, co zwiększa ryzyko podrażnień. Ignorowanie ochrony przeciwsłonecznej  - Po zabiegach złuszczających skóra jest bardziej wrażliwa na działanie promieni UV. Brak ochrony przeciwsłonecznej może prowadzić do przebarwień i uszkodzeń skóry.

Odpowiednia profilaktyka przeciwstarzeniowa skóry powinna dotyczyć wielu aspektów naszego życia. Kluczowe znaczenie ma nie tylko wprowadzenie świadomej pielęgnacji, ale także przestrzeganie zasad zdrowego odżywiania, regularna aktywność fizyczna, umiejętność radzenia sobie ze stresem i dbanie o prawidłowy rytm snu. Co oznacza starzenie się skóry? Z fizjologicznego punktu widzenia proces starzenia się skóry rozpoczyna się już około 25. roku życia. W tym czasie zaczyna spadać poziom składników odpowiedzialnych za jędrność i elastyczność. Między innymi kolagen , będący białkiem strukturalnym skóry, zanika w tempie około 1% rocznie, a nowe włókna, które powstają, są gorszej jakości. Elastyna , która jest odpowiedzialna za sprężystość skóry, wygładza nasze zmarszczki mimiczne i pozwala naszej skórze odzyskiwać dawną formę np. po ciąży. Niestety, z wiekiem te zdolności maleją. Kwas hialuronowy , nawilżający skórę, również ubywa, co prowadzi do przesuszenia, powstawania zmarszczek i utraty jędrności. Oznaki starzenia, takie jak pierwsze zmarszczki, kurze łapki wokół oczu, utrata jędrności, przesuszenie, ścieńczenie skóry, przebarwienia i niejednolity koloryt, stają się zauważalne zazwyczaj po 30. roku życia, kiedy ubytki kolagenu, elastyny i kwasu hialuronowego stają się coraz bardziej widoczne. Pielęgnacja antystarzeniowa Profilaktyka antystarzeniowa skóry powinna być wdrażana przed widocznymi zmianami skórnymi, czyli między 25. a 30. rokiem życia. Nadadzą się do tego kremy przeciwzmarszczkowe, odpowiednie nawilżanie za pomocą serum, produkty pomagające w odbudowie bariery hydrolipidowej czy filtry SPF. Warto zaopatrzeć się w produkty z komponentami roślinnymi będącymi antyoksydantami, które neutralizują wolne rodniki. Dla cienkiej skóry pod oczami zaleca się, już od 20. roku życia, stosowanie kremów bądź żeli nawilżających pod oczy. Pomóc mogą też płatki z kwasem hialuronowym, kremy z witaminą C, bajkaliną lub witaminą E. Zabiegi medycyny estetycznej Zabiegi medycyny estetycznej stanowią również skuteczną metodę opóźniania procesów starzenia się skóry. Każda z tych procedur jest dostosowana do specyficznych potrzeb pacjenta, umożliwiając kompleksowe podejście do pielęgnacji i odmładzania skóry. Mezoterapia igłowa ciała  - polega na wstrzykiwaniu substancji odżywczych, witamin, minerałów oraz kwasu hialuronowego w głąb skóry, co stymuluje regenerację komórek i poprawia jej elastyczność. Peptydy biomimetyczne i czynniki wzrostu  - działają na poziomie komórkowym, wspierając naturalne procesy naprawcze skóry oraz pobudzając produkcję kolagenu i elastyny. Hydrobalans  - zabieg polegający na wstrzyknięciu preparatów na bazie kwasu hialuronowego, który nawilża skórę, zapobiega powstawaniu zmarszczek i poprawia jej jędrność. PRX-T33  - biorewitalizacja skóry bez użycia igieł, wzmacniająca skórę i nadająca jej zdrowy, rozświetlony wygląd. Peptydowa terapia skóry  - stosowana w celu poprawy kondycji i struktury skóry poprzez stymulację naturalnych procesów regeneracyjnych. Korekta owalu twarzy  - zabieg modelujący kształt twarzy i przywracający jej młodzieńczy wygląd. Wolumetria  - technika przywracania objętości twarzy, która z wiekiem naturalnie zanika, co daje efekt liftingu i poprawia kontury twarzy. Leczenie zmian barwnikowych - zabiegi usuwające przebarwienia skórne, takie jak plamy starcze czy przebarwienia posłoneczne. Odmładzanie laserowe - technologia wykorzystująca laser do redukcji zmarszczek, blizn oraz poprawy tekstury skóry. Osocze bogatopłytkowe (PRP) -  zabieg wykorzystujący własną krew pacjenta, aby pobudzić naturalne procesy regeneracyjne skóry, poprawić jej strukturę i zmniejszyć widoczność zmarszczek. Dieta W trosce o nasz organizm, w tym zdrowie skóry, ważną rolę odgrywa dieta, która dostarcza niezbędnych witamin, minerałów i antyoksydantów wspierających regenerację, chroniących przed uszkodzeniami i stanem zapalnym oraz pomagających zachować elastyczność i nawilżenie skóry. Istotne jest również picie co najmniej dwóch litrów wody dziennie , ponieważ odwodniona skóra wolniej się regeneruje i jest bardziej podatna na przedwczesne starzenie. Antyutleniacze są doskonałym sposobem na walkę z wolnymi rodnikami, czyli atomami bądź cząsteczkami, które zawierają przynajmniej jeden niesparowany elektron. Z tego powodu wolne rodniki są wysoko reaktywne i pobierają brakujące elektrony od stabilnych chemicznie cząsteczek, co prowadzi do ich uszkodzenia i zaburzania homeostazy. W naszej skórze pogarsza się jakość cementu międzykomórkowego oraz niszczą się włókna kolagenowa i elastynowe. Składniki zawierające przeciwutleniacze to witamina A, E, B3 oraz C , składniki mineralne jak wapń i selen, karotenoidy   i polifenole . Związki te znajdziemy w owocach i warzywach, szczególnie: szpinaku, jarmużu, brokułach, burakach, pomidorach, czosnku, malinach, borówkach, jagodach, truskawkach, poziomkach, aronii, jeżynach, brukselkach i zielonej herbacie. Fitoestrogeny to naturalnie występujące związki pochodzenia roślinnego, objawiające wiele działań estrogenopodobnych. Oprócz właściwości przeciwutleniających, grzybobójczych, wpływają pozytywnie na redukowanie objawów menopauzy. Fitoestrogeny dzielą się na trzy główne grupy. Izoflawony , które znajdziemy w warzywach strączkowych (w soi i jej przetworach, soczewicy, szpinaku i czerwonej koniczynie). Langiny w roślinach zbożowych jak nasiona lnu, słonecznika; w ryżu oraz cebuli, jagodach, marchwi, wiśni, jabłkach. Kumestany  w pędach lucerny i fasoli. Białko , jako budulec struktur odpowiedzialnych za jędrność, elastyczność i regenerację, jest istotny do utrzymania młodej i zdrowej skóry. Znajdziemy go w mięsie, rybach i roślinach strączkowych. Nienasycone Kwasy Tłuszczowe (NNKT) stanowią rodzaj bariery ochronnej skóry, zapobiegają nadmiernej utracie wody. NNKT znajdziemy w orzechach (włoskich, laskowych), tłustych rybach morskich, olejach roślinnych, awokado, siemieniu lnianym, a także w soi. Czego należy unikać? 1. Tłuszcze trans Spożywanie żywności zawierającej tłuszcze trans (fast foody, ciasta, słodycze czy słone przekąski) negatywnie wpływa na stan skóry, przyczyniając się do przedwczesnego starzenia. Tłuszcze te zwiększają poziom stanów zapalnych w organizmie i powodują stres oksydacyjny, który prowadzi do uszkodzenia komórek skóry. Dodatkowo tłuszcze trans zaburzają równowagę lipidową skóry, osłabiając jej barierę ochronną. 2. Stres Długotrwały stres przyczynia się do powstawania wolnych rodników, które uszkadzają komórki skóry, przyspieszając procesy starzenia. Stres wpływa również na uszkodzenie bariery hydrolipidowej skóry, co czyni ją bardziej wrażliwą na działanie czynników zewnętrznych, takich jak promieniowanie UV czy zanieczyszczenia środowiska. W wyniku tego skóra staje się bardziej podatna na powstawanie zmarszczek, przebarwień i utratę jędrności. 3. Zła higiena snu Brak odpowiedniego snu zwiększa poziom hormonów stresu. Niedostateczna regeneracja w ciągu nocy sprawia, że skóra nie ma czasu na naprawę uszkodzeń spowodowanych codziennym działaniem czynników zewnętrznych. Brak snu zaburza też produkcję kolagenu, co prowadzi do utraty elastyczności skóry i pojawienia się zmarszczek. 4. Brak aktywności fizycznej Brak regularnej aktywności fizycznej ogranicza krążenie krwi, co z kolei zmniejsza dotlenienie i odżywienie skóry. Aktywność fizyczna wspomaga wydzielanie endorfin, serotoniny i innych hormonów, które poprawiają nastrój i redukują stres. Dodatkowo, ćwiczenia pomagają w usuwaniu toksyn z organizmu, co może przyczyniać się do zdrowszego wyglądu skóry. 5. Wystawianie skóry na promieniowanie UV bez filtru Promieniowanie UV, zwłaszcza bez odpowiedniej ochrony, prowadzi do fotostarzenia, czyli przedwczesnego starzenia się skóry. UVB wywołuje widoczne oparzenia, podczas gdy UVA wnika głębiej, uszkadzając strukturę skóry, w tym włókna kolagenowe i elastynowe. Codzienna ochrona przed promieniowaniem UV, najlepiej z filtrem SPF 50 lub wyższym, jest kluczowa w profilaktyce przeciwstarzeniowej i zapobieganiu powstawania zmarszczek, przebarwień oraz innych uszkodzeń skóry.

Jak funkcjonuje tarczyca i czym jest choroba Hashimoto? Tarczyca , gruczoł znajdujący się w przedniej części szyi, jest odpowiedzialna głównie za regulację metabolizmu, czyli procesów przemiany materii i wytwarzanie hormonów, które wpływają na niemal wszystkie narządy. Choroba Hashimoto (przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy) jest schorzeniem autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy atakuje własną tarczycę, prowadząc do jej stopniowego uszkodzenia i zmniejszenia jej zdolności do produkcji hormonów: tyroksyny (T4) i trójjodotyroniny (T3).T3 i T4 odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu homeostazy, wpływając na tempo przemiany materii, rozwój i funkcjonowanie serca, układu nerwowego, pokarmowego oraz innych narządów. Bez odpowiedniego poziomu tych hormonów organizm nie jest w stanie funkcjonować prawidłowo. Jakie są przyczyny choroby i kogo ona dotyczy? Przyczyny choroby Hashimoto nie są w pełni poznane. Czynnikami, które mogą być odpowiedzialne za jej rozwój, są: uwarunkowania genetyczne, stres, wahania poziomu estrogenów (jak te występujące w menopauzie), infekcje wirusowe i bakteryjne, nadmiar jodu w diecie, niedobór selenu oraz sole litu, stosowane w leczeniu zaburzeń nastroju. Dodatkowo, niektóre leki, jak amiodaron, oraz terapię cytokinami mogą wpływać na układ odpornościowy i zwiększać ryzyko zapalenia tarczycy. Choroba występuje w każdej grupie wiekowej, zarówno wśród dorosłych jak i dzieci. Dotyczy jednak w szczególności kobiet w średnim wieku między 30 a 50 rokiem życia . Średnio jedna na dziesięć kobiet boryka się z problemami z tarczycą. Jakie są pierwsze oznaki choroby i kiedy się pojawiają? Na wczesnym etapie choroba Hashimoto często nie daje wyraźnych objawów, rozwijając się powoli i w ukryciu przez wiele lat. Początkowo mogą występować jedynie subtelne oznaki, takie jak zmęczenie czy drobne zmiany w nastroju, które łatwo można zignorować. Hashimoto diagnozowane jest najczęściej przy przypadkowych badaniach u kobiet z problemami z zajściem w ciążę, miesiączką, bólami mięśni, zawrotami głowy, problemami z oddychaniem czy zaburzeniami rytmu serca. Innymi symptomem może być przybieranie na wadze, niezwiązane ze złą dietą czy brakiem wysiłku fizycznego, ale właśnie spowolnieniem metabolizmu. W miarę postępu choroby pojawiają się także zmiany skórne: suchość, szorstkość i bladość, problemy z wypadaniem włosów oraz zmiany w paznokciach. Jak choroba wpływa na kondycję skóry? W chorobie Hashimoto poziom hormonów, które odpowiadają za regulację metabolizmu komórkowego (w tym zdrowie skóry), jest obniżony z powodu autoimmunologicznego uszkodzenia tarczycy. Niedobór T4 i T3 prowadzi do spowolnienia metabolizmu, co skutkuje suchą, łuszczącą się skórą, opóźnionym gojeniem ran, rogowaceniem skóry oraz obrzękami i bladością. Spowolnienia tempa przemiany materii wpływa na funkcjonowanie naczyń krwionośnych. Zmniejszone krążenie krwi prowadzi do słabszego odżywienia skóry i gorszego transportu tlenu oraz substancji odżywczych, stąd suchość, szorstkość, obniżona temperatura. Hipotermia wywołuje skurcz naczyń krwionośnych w skórze, aby utrzymać temperaturę ciała, powodując bladość i uczucie zimna w stopach. Ponadto,  koloryt skóry pacjentów może przybierać żółtawy odcień w wyniku gromadzenia się karotenu, który nie jest prawidłowo metabolizowany przez wątrobę. Karoten kumuluje się w warstwie rogowej naskórka, a jego nadmiar, wydalany wraz z potem, odkłada się w obszarach bogatych w gruczoły łojowe. Dodatkowo, w odpowiedzi na spadek temperatury, skóra zmienia swój odcień na marmurkowy i prezentuje sinoczerwone smugi w siatkowatym układzie. Do rogowacenia skóry dochodzi przez nadmierne wytwarzanie się keratyny, co powoduje pogrubienia i twardnienia naskórka, tworząc zrogowaciałe plamy i łuski w szczególności w okolicy łokci, kolan oraz stóp. W zapaleniu limfocytowym tarczycy może wystąpić keratodermia nabyta, schorzenie pojawiające się również u osób z łuszczycą lub cukrzycą. Na stopach widoczne są wtedy liczne ubytki skórne, a rogowacenie często występuje w miejscach największego ucisku, zwłaszcza w obrębie pięt. Jak pielęgnować skórę przy chorobie Hashimoto? Pielęgnacja skóry w chorobie Hashimoto wymaga szczególnej uwagi, aby przeciwdziałać suchości i szorstkości spowodowanej niedoczynnością tarczycy. Ważne jest regularne stosowanie nawilżających kremów i balsamów z gliceryną, kwasem hialuronowym lub mocznikiem, delikatne złuszczanie przy użyciu łagodnych peelingów, oraz ochrona przed słońcem z użyciem filtrów UV. Należy unikać produktów z alkoholem i silnych detergentów, a gorące kąpiele zastąpić letnimi prysznicami. Ważne są systematyczne wizyty u dermatologa, które pomogą monitorować stan skóry i dostosować pielęgnację. Warto pamiętać o tym, że picie dużej ilości wody i odpowiednia dieta mają kluczowe znaczenie w radzeniu sobie z objawami choroby Hashimoto, w tym z problemami skórnymi. Jadłospis osoby chorej powinien zawierać składniki wspierające funkcje tarczycy: jod , niezbędny do produkcji jej hormonów (obecny w rybach morskich, owocach morza, jajach, nabiale); selen , który wspomaga jej prawidłowe działanie (znajduje się w orzechach brazylijskich, rybach, mięsie i jajkach); oraz cynk , ważny dla regulacji funkcji tarczycy (obecny w mięsie, ostrygach, nasionach dyni i orzechach). Witaminy z grupy B, szczególnie B12 , również wspierają zdrowie tarczycy (źródła: mięso, jaja, nasiona i orzechy), natomiast witaminy A, C i E  chronią ją przed uszkodzeniami wywołanymi przez wolne rodniki.  Tłuszcze Omega-3 , występujące w tłustych rybach morskich, działają przeciwzapalnie i mogą łagodzić objawy choroby. Białko , obecne w mięsie, rybach, jajach, nabiale i roślinach strączkowych, wspomaga transport hormonów tarczycy do tkanek. Jak choroba wpływa na włosy? Stan naszej skóry w dużej mierze decyduje o zdrowiu i wyglądzie włosów. Choroba Hashimoto negatywnie oddziałuje na tkankę podskórną, odpowiedzialną za odżywianie włosów, powodując jej obrzęk. To z kolei prowadzi do pogorszenia kondycji łodygi, nadmiernej suchości, wypadania włosów i zaburzeń cyklu ich wzrostu. Nadmierna suchość włosów  jest spowodowana upośledzeniem wydzielania łoju przez gruczoły łojowe. Pacjenci z autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy często doświadczają łysienia , które objawia się wzmożonym lub gwałtownym wypadaniem włosów, bez widocznych zmian na skórze głowy. Łysienie występuje w ograniczonych obszarach lub obejmuje całą powierzchnię skóry głowy, zarówno częściowo, jak i całkowicie. Ponadto niedoczynność tarczycy może prowadzić do utraty włosów  w zewnętrznej części brwi. U kobiet z chorobą Hashimoto czasem pojawia się hirsutyzm , czyli nadmierne owłosienie o typie męskim Jak pielęgnować włosy przy chorobie Hashimoto? Należy stosować delikatne szampony i odżywki wzbogacone o nawilżające składniki, takie jak: keratyna, biotyna czy witaminy z grupy B, które wspierają zdrowie włosów i skóry głowy. Regularne nawilżanie włosów za pomocą olejków roślinnych, np. oleju arganowego czy kokosowego, pomoże utrzymać ich kondycję. Unikaj agresywnych zabiegów chemicznych, jak farbowanie czy trwała ondulacja, oraz gorących narzędzi do stylizacji, które mogą dodatkowo osłabiać włosy. Jak choroba wpływa na paznokcie? Choroba Hashimoto może prowadzić do różnych defektów płytki paznokciowej. Jednym z nich jest onycholiza , czyli oddzielanie się zewnętrznej części paznokcia od łożyska, co objawia się białym zabarwieniem wzdłuż wolnego brzegu lub boków paznokcia. Kolejnym zaburzeniem są  linie Beau , czyli poprzeczne rowki o wyczuwalnej wyniosłości, które biegną równolegle wzdłuż płytki paznokciowej. Rzadziej spotykanym defektem jest  zespół żółtych paznokci  polegający na pogrubieniu, żółtym lub żółtozielonkawym zabarwieniu, deformacji wolnego brzegu oraz pobruzdowaniu powierzchni paznokcia, a także zanikaniu obrąbka naskórkowego. Inne zaburzenie to koilonychia , czyli łyżeczkowate paznokcie, które charakteryzują się ścieńczeniem płytki i wklęsłością w centrum, przypominającą kształtem łyżeczkę. Jak dbać o paznokcie przy chorobie Hashimoto? Do metod pielęgnacji paznokci można zaliczyć ogólne praktyki, takie jak: stosowanie odżywek, nawilżanie skóry wokół paznokci oraz samej płytki, unikanie długotrwałego moczenia rąk w wodzie, oraz regularne przycinanie paznokci. Skuteczne jest także używanie olejków, takich jak rycynowy czy jojoba, oraz dbanie o odpowiednią technikę malowania paznokci. Najważniejszym aspektem utrzymania zdrowych paznokci może jednak okazać się dieta . Dlatego warto wzbogacić ją o witaminę B5, cynk, żelazo, siarkę oraz magnez, które są kluczowe dla zdrowia i wytrzymałości paznokci. Czy można wykonywać zabiegi? Choroba Hashimoto nie jest przeciwwskazaniem do zabiegów kosmetologicznych ani medycyny estetycznej. Pacjenci z tą chorobą mogą korzystać z różnych procedur, ale warto wybrać takie, które wspierają regenerację skóry oraz poprawiają jej nawilżenie i kondycję. Zabiegi stymulujące naturalne procesy odbudowy skóry, takie jak terapie nawilżające, mikrodermabrazja, czy zabiegi z użyciem osocza bogatopłytkowego, mogą być szczególnie korzystne. Należy jednak pamiętać, że skóra osób z Hashimoto może być wrażliwsza, dlatego zaleca się unikać zabiegów, które mogą ją podrażniać lub prowadzić do nadmiernego wysuszenia. Przed podjęciem decyzji o zabiegu, zawsze warto skonsultować się z wykwalifikowanym specjalistą, który uwzględni specyfikę choroby i dostosuje procedurę do indywidualnych potrzeb oraz stanu skóry.

Kiedy myślimy o dbaniu o naszą cerę, często pierwszym skojarzeniem są środki do pielęgnacji: żele, kremy, toniki, serum. Jednak gdy mimo wielu prób nasza skóra wciąż zmaga się z problemami trądziku, przebarwień, suchości czy braku jędrności, warto zwrócić uwagę na to, co dostarczamy naszemu organizmowi od wewnątrz. To, co jemy, ma ogromny wpływ na kondycję skóry, dostarczając jej niezbędnych składników odżywczych. Woda Choć woda nie jest klasyfikowana jako składnik odżywczy, jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, w tym dla utrzymania zdrowej kondycji skóry. Często stosujemy kremy nawilżające, zapominając, że dostarczanie odpowiedniej ilości wody (około 2 litrów dziennie) jest niezbędne dla zapewnienia optymalnego nawilżenia skóry. Witaminy Witamina A: Zwana także witaminą młodości, opóźnia procesy starzenia, chroni przed promieniami UV, rozkłada równomierne melaninę w skórze, poprawia elastyczność skóry i działa przeciwzapalnie. Niedobór witaminy A może skutkować problemami skórnymi, takimi jak: suchość skóry oraz złuszczanie naskórka. Witamina A i jej pochodne są również bardzo skuteczne w leczeniu trądziku pospolitego. Co warto jeść? Produkty mleczarskie tj. pełnotłuste mleko, masło, ser (zwłaszcza żółty), śmietanę, jogurt, niektóre tłuste ryby: łosoś, makrela, śledź, tuńczyk; jarmuż, szpinak, dynie, paprykę, marchew, suszone morele. Witaminy z grupy B: Witaminy z grupy B odgrywają rolę w wielu procesach metabolicznych, przekształcając jedzenie w energię, oraz wspierają zdrowie neurologiczne, funkcje poznawcze i produkcję neuroprzekaźników. Każda z witamin z grupy B ma swoje specyficzne funkcje i może wpływać na różne aspekty zdrowia skóry: Witamina B2 (ryboflawina) -  wspiera zdrowie skóry poprzez kontrolowanie procesów rogowacenia i regeneracji naskórka. Źródła : Produkty mleczne (mleko, ser), jajka, mięso, zielone warzywa liściaste, orzechy, pełnoziarniste produkty zbożowe. Witamina B3 (niacyna) -  stymuluje produkcję składników lipidowych w skórze, co wpływa na jej barierę ochronną. Działa przeciwzmarszczkowo, wygładza powierzchnię naskórka i poprawia jego koloryt. Źródła : Mięso (kurczak, indyk), ryby (tuńczyk, łosoś), orzechy, nasiona, pełnoziarniste produkty zbożowe, warzywa (brokuły, ziemniaki). Witamina B9 (kwas foliowy) - wspomaga zdrowie skóry poprzez wspieranie procesów regeneracyjnych i produkcję nowych komórek. Źródła:  Zielone warzywa liściaste (szpinak, jarmuż), rośliny strączkowe (soczewica, fasola), owoce cytrusowe (pomarańcze, grejpfruty), pełnoziarniste produkty zbożowe, wątróbka. Witamina C: Jej działanie przeciwzmarszczkowe wynika z silnego wsparcia produkcji włókien kolagenowych, które utrzymują   jędrność i elastyczność skóry. Witamina C działa także przeciwzapalnie i pomaga obkurczać naczynia krwionośne, co przyczynia się do poprawy wyglądu cery. Co warto jeść? Dziką różę, paprykę, pietruszkę, pomidory, czarną porzeczkę, pomarańcze, truskawki. Sirtuiny Sirtuiny to grupy białek enzymatycznych, które regulują procesy starzenia się. Wspomagają one naprawę uszkodzeń DNA i modulują aktywność genów odpowiedzialnych za długość życia i zdrowie komórek. Dzięki swoim właściwościom sirtuiny mają wpływ na poprawę kondycji skóry oraz ogólne wsparcie dla zdrowej przemiany materii. Co warto jeść? Borówki, truskawki, jarmuż, cykorię, kapary, pietruszkę, rukolę, daktyle, kaszę gryczaną, orzechy włoskie, soję, kurkumę, chili, lubczyk. Antyoksydanty Antyoksydanty są istotne   dla zdrowia i młodzieńczego wyglądu skóry, ponieważ odgrywają fundamentalną rolę w neutralizowaniu wolnych rodników tlenowych, które przyspieszają proces starzenia się skóry. Wolne rodniki są niestabilnymi cząsteczkami, które mogą uszkadzać komórki skóry i prowadzić do przedwczesnego starzenia oraz problemów skórnych. Co warto jeść? Warzywa i owoce - zwłaszcza surowe, orzechy, oleje roślinne, produkty pełnoziarniste, ryby, gorzką czekoladę. Nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 Kwasy tłuszczowe omega-3 mają silne działanie odżywcze, które znacząco wpływa na kondycję skóry. Poprawiają one napięcie skóry, redukują zmarszczki, chronią przed działaniem czynników zewnętrznych, działają przeciwzapalnie i wspomagają wchłanianie niektórych witamin. Co warto jeść? Olej lniany, nasiona lnu, nasiona chia, orzechy włoskie, awokado, śledzie, makrelę, łososia, pstrąga, owoce morza. Białko Białko jest niezbędne do tworzenia kolagenu, którego produkcja z wiekiem maleje, co prowadzi do powstawania zmarszczek i utraty elastyczności skóry. Ponadto, aminokwasy zawarte w białku są niezbędne do utrzymania prawidłowego poziomu nawilżenia skóry, co pomaga zachować jej jędrność i gładkość. Co warto jeść?  Jajka, mięso, nabiał, ryby. Czego należy unikać? Cukrów prostych , które powodują gwałtowny wzrost poziomu glukozy we krwi, co sprzyja procesowi łączenia się glukozy z białkami w komórkach skóry. Spożywanie nadmiernej ilości cukrów prostych, zwłaszcza z przetworzonych źródeł, prowadzi do uszkodzenia kolagenu i elastyny, co przyspiesza proces starzenia się skóry. Cukry proste znajdziemy w: cukrze stołowym, słodyczach, napojach słodzonych, energetycznych, gazowanych, sosach oraz dżemach . Naturalne źródła cukrów prostych to owoce, takie jak winogrona i banany, oraz produkty mleczne, takie jak mleko, które zawiera laktozę. Tłuszczy trans ,   które zwiększają poziom cholesterolu LDL i mogą prowadzić do stanu zapalnego oraz uszkodzenia ścian komórkowych. Tłuszcze trans znajdują się głównie w przetworzonych produktach spożywczych, takich jak:  fast foody, wypieki, margaryny oraz słone przekąski. Alkoholu ,   który może zaburzać funkcję barierową skóry, prowadząc do jej odwodnienia oraz zwiększając podatność na podrażnienia i stany zapalne. Długotrwałe spożywanie alkoholu osłabia zdolność organizmu do regeneracji skóry, co przyspiesza proces starzenia się. Alkohol wpływa również na wchłanianie i metabolizm niektórych składników odżywczych, takich jak witaminy i minerały, które są kluczowe dla zdrowej skóry.

Jak powstrzymać wypadanie włosów u mężczyzn Wielu mężczyzn stresuje się nadmiernym wypadaniem włosów, co nie jest zaskakujące, ponieważ gęste i zdrowe włosy są w wielu kulturach postrzegane są jako atut i wpływają na atrakcyjność. Utrata włosów może wynikać z różnych przyczyn, takich jak genetyka, hormony, choroby autoimmunologiczne czy niewłaściwa pielęgnacja. Na szczęście, istnieją sposoby na walkę z tym problemem – które w zdecydowanej większości przynoszą pozytywne rezultaty. Przyczyny łysienia u mężczyzn Łysienie androgenowe Najczęstszą przyczyną utraty włosów u mężczyzn jest łysienie androgenowe, które dotyczy 70-80% pacjentów zgłaszających się do specjalistów z problemem przerzedzającej się fryzury. To schorzenie wynika z nadwrażliwości mieszków włosowych na dihydrotestosteron, będący pochodną testosteronu. W początkowej fazie włosy stają się cieńsze i słabsze, a z czasem zaczynają wypadać, co prowadzi do zauważalnego zmniejszenia objętości fryzury. Choć mieszki włosowe pozostają nienaruszone, stają się one nieaktywne. Łysienie androgenowe może dotykać mężczyzn już w wieku 20-30 lat. Pierwsze objawy obejmują pogłębianie się zakoli, a w późniejszej fazie wypadanie włosów z czubka głowy, aż do całkowitego przerzedzenia, najczęściej łysieniem nie są dotknięte jedynie włosy na potylicy. Łysienie telogenowe Łysienie telogenowe wiąże się z zaburzeniem prawidłowego cyklu wzrostu włosa. Choć częściej dotyka kobiet, może również występować u mężczyzn. Mechanizm powstawania tego typu łysienia nie jest w pełni zrozumiany, ale uważa się, że może mieć związek z hormonami, długotrwałym stresem, złymi nawykami żywieniowymi lub przedłużonym stosowaniem pewnych leków. Powszechnie przyjmuje się, że choroba może być powiązana z autoimmunologią. Jeśli trychologowi uda się zidentyfikować źródło problemu, istnieje możliwość odzyskania większości włosów w ciągu sześciu miesięcy, co czyni dokładną diagnostykę szczególnie korzystną. Łysienie plackowate Łysienie plackowate dotyka zarówno kobiet, jak i mężczyzn, a coraz częściej pojawia się u osób przed 30 rokiem życia. Charakteryzuje się występowaniem łysych obszarów na owłosionej skórze głowy, spowodowanych stanem zapalnym, który prowadzi do uszkodzenia mieszków włosowych i wypadania włosów. Przyczyny tej choroby przypuszczalnie mają podłoże autoimmunologiczne. Łysienie plackowate występuje w różnych formach, takich jak ogniskowe, wieloogniskowe, uogólnione, całkowite czy rozlane łysienie plackowate. Często współistnieje z atopowymi zmianami skórnymi oraz problemami z paznokciami. Łysienie łojotokowe Ten typ łysienia wiąże się z łojotokowym zapaleniem skóry głowy, które początkowo objawia się łupieżem, a następnie żółtą łuską i sporadycznymi wysiękami. Skóra głowy początkowo zaczyna swędzieć i sprawiać pacjentowi dyskomfort, z czasem zauważalna może być utrata włosów. Łysienie łojotokowe jest zazwyczaj łatwiejsze do leczenia niż androgenowe czy plackowate, choć proces terapeutyczny trwa długo. Pacjenci mają jednak realną szansę na naturalne odzyskanie włosów, o ile interwencja zostanie podjęta na wczesnym etapie, zanim mieszki włosowe ulegną trwałemu uszkodzeniu. Sezonowa utrata włosów Sezonowa utrata włosów może być dodatkowo zaostrzona przez stres oraz niewłaściwe nawyki zdrowotne. W normalnych warunkach tracimy od 50 do 100 włosów dziennie, jednak jesienią liczba ta może wzrosnąć aż do 150. Jest to jednak zjawisko przejściowe, które zwykle nie trwa dłużej niż kilka tygodni. W miejscach, gdzie włosy wypadają, pojawiają się nowe, tzw. baby hair, które zastępują te utracone. Jeśli jednak objawy utrzymują się dłużej, warto zasięgnąć porady lekarza. Przy sezonowej utracie włosów widzimy więcej włosów w otoczeniu (na szczotce, w odpływie prysznica, na poduszce), ale nie zawsze zauważamy wyraźne przerzedzenie na głowie. Diagnostyka łysienia u mężczyzn W przypadku nadmiernej utraty włosów warto skonsultować się z trychologiem- specjalistą od włosów i skóry głowy. Podczas wizyty trycholog oceni, czy obecna sytuacja związana z owłosieniem skóry głowy wymaga interwencji, czy mieści się w granicach normy. Konsultacja rozpoczyna się od wywiadu, w którym zawarte mogą zostać pytania o tempo życia, ilość stresu, odbyte choroby i skłonności genetyczne. Kolejnym kluczowym etapem jest oceny stanu skóry głowy i włosów za pomocą specjalistycznych narzędzi. Niekiedy zalecone mogą zostać specjalistyczne badania, takie jak badania krwi, hormony. Trycholog podczas konsultacji przeprowadza również testy np. test polegający na delikatnym pociągnięciu kilkudziesięciu włosów i ocenie- jaka ilość w wyniku pociągnięcia została wyrwana. Popularną metodą diagnostyczną jest trichoskopia, która dzięki dużemu powiększeniu pozwala na dokładną ocenę włosów, skóry głowy oraz mieszków włosowych. To bezbolesne i nieinwazyjne badanie dostarcza cennych informacji na temat przyczyn wypadania włosów. W ramach bardziej szczegółowej diagnostyki lekarz może zalecić wykonanie trichogramu. Metoda ta polega na pobraniu około 50 włosów i analizie ilości cebulek w różnych fazach wzrostu. Badanie to pozwala także ocenić, czy cebulki są zdeformowane, włosy osłabione lub czy ich struktura jest zaburzona. Jeżeli ponad 15% z pobranych włosów znajduje się w fazie telogenowej, diagnozowane jest łysienie telogenowe. Leczenie łysienia u mężczyzn W leczeniu łysienia androgenowego często stosuje się zarówno ogólnoustrojowe, jak i miejscowe preparaty. Do popularnych leków należą finasteryd, dutasteryd i minoksydyl. Można je stosować pojedynczo lub w połączeniu, zarówno miejscowo, jak i doustnie, w zależności od wybranego preparatu. Substancje te wspomagają mieszki włosowe i zwiększają liczbę włosów w fazie anagenowej. Minoksydyl bywa również używany po zabiegach rekonstrukcji włosów, aby przyspieszyć ich wzrost. W leczeniu łysienia plackowatego często wykorzystuje się cyklosporynę oraz miejscowo stosowane sterydy. Skuteczne mogą być również terapie światłem UVA, UVB lub PUVA, a także krioterapia czy zabiegi trychologiczne, takie jak mezoterapia. W przypadku łysienia łojotokowego może być stosowana kuracja ditranolem, mająca na celu wywołanie miejscowego stanu zapalnego. Dodatkowo przepisywane są preparaty przeciwgrzybiczne, przeciwzapalne i przeciwświądowe oraz fototerapia. Metody leczenia łysienia u mężczyzn W leczeniu łysienia trycholodzy często stosują kilka kluczowych zabiegów: Mezoterapia igłowa skóry głowy -polega na dostarczaniu substancji odżywczych bezpośrednio pod skórę za pomocą iniekcji. Zabieg ten poprawia kondycję włosów, zmniejsza ich wypadanie i wzmacnia mieszki włosowe. Osocze bogatopłytkowe na włosy -to terapia, w której preparat wytwarzany z krwi pacjenta wspomaga odżywienie skóry głowy, poprawia mikrokrążenie i wspiera wzrost włosów. Dzięki wykorzystaniu własnej krwi pacjenta ryzyko reakcji alergicznych jest minimalne. Terapie tlenowe, które są szczególnie skuteczne w leczeniu łojotoku, łysienia oraz nadmiernego wypadania włosów, polegają na wprowadzaniu skoncentrowanego tlenu pod wysokim ciśnieniem. Zabieg ten pomaga oczyścić zablokowane pory, odżywić mieszki włosowe i dotlenić skórę głowy. Ostatecznością jest przeszczep włosów, najbardziej inwazyjna metoda leczenia łysienia, ale oferująca najbardziej spektakularne efekty. Polega na przenoszeniu mieszków włosowych z obszaru dawczego, zazwyczaj potylicy, do obszaru biorczego, co pozwala na uzyskanie gęstych włosów w miejscach, które były oporne na inne formy terapii. Kiedy mężczyźni zaczynają łysieć? Nadmierna utrata włosów dotyczy nawet jednej trzeciej mężczyzn w wieku od 25 do 40 lat, jednak pierwsze oznaki lub predyspozycje do przyszłego łysienia mogą pojawić się już około 20. roku życia. Można to przewidzieć, obserwując stan włosów innych mężczyzn w rodzinie, ponieważ niektóre formy łysienia mają podłoże genetyczne. Wczesne objawy, takie jak zakola lub tzw. wysokie czoło, mogą wskazywać na skłonność do łysienia. Typ łysienia, który uważa się za część naturalnego procesu starzenia, pojawia się po 50. roku życia i jest związany z działaniem hormonów. Jak zapobiegać łysieniu u mężczyzn? Styl życia, poziom stresu oraz dieta często mają znaczący wpływ na wypadanie włosów, dlatego warto zadbać o odpowiednie witaminy w codziennym jadłospisie. Witamina A i E, zwane witaminami młodości, odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu zdrowych i elastycznych włosów. Niedobory witaminy A mogą prowadzić do osłabienia, łamliwości i wypadania włosów. Biotyna (B7), dostępna zarówno w suplementach, jak i lekach, wspomaga wzrost włosów, wzmacnia je i zmniejsza łojotok. Niacyna poprawia stan mieszków włosowych, pobudzając krążenie i dotleniając skórę głowy, co korzystnie wpływa na ich zdrowie. Ryboflawina (B2) również jest ważna, gdyż jej niedobory mogą prowadzić do wypadania włosów, a pomaga ona w metabolizowaniu innych kluczowych witamin. Istotne są także witaminy B12 i B6, a minerały, takie jak cynk, miedź, żelazo i krzem, odgrywają równie ważną rolę w utrzymaniu włosów w dobrej kondycji.

Sezon jesienno-zimowy to idealny czas na zastosowanie zabiegów z użyciem kwasów. Przez wzgląd na mniejsze promieniowanie światła UV, stosowanie kwasów jest bardziej bezpieczne. Zabiegi z użyciem kwasów mają działanie zarówno złuszczające oraz przeciwstarzeniowe ale również stanowią wsparcie w leczeniu trądziku czy niwelowaniu blizn. Mogą być one stosowane zarówno przez kobiety jak i mężczyzn w różnym wieku. Dlaczego warto stosować zabiegi z użyciem kwasów? Kwasy mają działanie rozjaśniające, dzięki kuracji kwasami uzyskać możemy efekt rozświetlenia oraz zniwelowania przebarwień, Preparaty tego typu mają silne działanie złuszczające, dzięki czemu świetnie radzą sobie z niwelowaniem niedoskonałości, złuszczaniem martwego naskórka oraz odblokowywaniem porów. Kwasy kosmetyczne są świetną podstawą dla innych zabiegów, po ich zastosowaniu składniki odżywcze zawarte w kremach i maskach wnikają w głębsze partie skóry. Kwasy są również skutecznym antyoksydantem, zapobiegają powstawaniu stanów zapalnych skóry, wyprysków i zaskórników. Produkty te wspomagają również produkcję kwasu hialuronowego, kolagenu i elastyny. Te trzy składniki w dużej mierze odpowiadają za jędrność, elastyczność i nawilżenie skóry. Zabiegi z użyciem kwasów determinują odnowę komórkową. Dzięki dbaniu o stałą wymianę naskórka utrzymać możemy młody i promienny wygląd. Rodzaje kwasów: Rodzaje kwasów kosmetycznych mogą różnić się ze względu na ich skład oraz działanie na skórę. Najpopularniejszymi kwasami są: Kwas hialuronowy: Jest naturalnie występującym substancją w skórze, która działa nawilżająco. Kwas hialuronowy w kremach i serum pomaga utrzymać odpowiednie nawilżenie skóry i wypełnić drobne linie i zmarszczki. Skoncentrowana substancja zawierająca kwas hialuronowy, podczas zabiegu wnika w głębokie partie skóry, nawilżając ją i przywracając elastyczność. Kwas salicylowy: Jest składnikiem wielu produktów do pielęgnacji skóry, zwłaszcza tłustej i skłonnej do trądziku. Ma właściwości złuszczające, przeciwbakteryjne i przeciwzapalne, pomagając w zwalczaniu trądziku i zapobieganiu jego powstawaniu. Kwas glikolowy: Jest popularnym składnikiem peelingu chemicznego. Jest to AHA (alfa-hydroksykwas), który działa jako eksfoliant, usuwając martwe komórki skóry i poprawiając jej teksturę oraz koloryt. Kwas mlekowy: Jest to kwas AHA, stosowany często jako składnik peelingu chemicznego. Działa jako delikatny eksfoliant, nawilża skórę i wspomaga produkcję kolagenu. Kwas azelainowy: Jest składnikiem wielu produktów do pielęgnacji skóry, skłonnej do  trądziku i przebarwień. Ma właściwości przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i rozjaśniające, pomagając w zwalczaniu trądziku i zmniejszaniu przebarwień. Kwas retinowy: Jest pochodną witaminy A i stosowany jest głównie w produktach przeciwstarzeniowych. Działa na poziomie komórki, stymulując produkcję kolagenu przez co redukuje zmarszczki i poprawia elastyczność skóry. Kwas askorbinowy (witamina C): Jest składnikiem wielu produktów przeciwstarzeniowych i rozjaśniających skórę. Działa jako silny antyoksydant, pomagając w ochronie skóry przed szkodliwym działaniem wolnych rodników i redukując przebarwienia. Należy pamiętać, że każdy rodzaj kwasu kosmetycznego może mieć różne stężenie i pH, dlatego zawsze dobierane są one do indywidualnych potrzeb pacjenta. Czy można stosować kwasy w domu? Kwasy dostępne w drogeriach są opcją z której może skorzystać prawie każdy. Ich stężenie jest na tyle niskie, że stosowanie ich w domu jest bezpieczne, o ile stosuje się je zgodnie z zaleceniami producenta. Niskie stężenie wpływa jednak również na ich działanie. Kwasy o niskim stężeniu mają delikatne działanie i nie przynoszą spektakularnych efektów. Sprawdzą się u osób nie mające większego problemu ze skórą twarzy. Będą dobą metodą złuszczenia i walki z przebawieniami w domowym zaciszu. Osoby borykające się z silnym trądzikiem, przebarwieniami czy nadmiernym powstawaniem zaskórników często sięgnąć muszą po mocniejsze kwasy stosowane w zabiegach kosmetologicznych. Ich właściwości oraz stężenie wpływa na skuteczne działanie oraz pozwala uniknąć niepożądane efektu. Dlaczego okres jesienno-zimowy jest najlepszym czasem na stosowanie kwasów? Okres jesienno-zimowy jest często uważany za najlepszy czas na stosowanie kwasów ze względu na kilka czynników: W jesienno-zimowych miesiącach słońce jest częściej ukryte za chmurami, co oznacza mniejsze ryzyko wystawienia skóry na działanie promieni UV. Podczas stosowania kwasów skóra staje się bardziej wrażliwa i podatna na podrażnienia, więc mniejsze nasłonecznienie pomaga zminimalizować możliwość wystąpienia reakcji niepożądanych. W okresie jesienno-zimowym spędzamy mniej czasu na zewnątrz, co oznacza mniejszą ekspozycję skóry na czynniki atmosferyczne, takie jak promieniowanie UV czy zanieczyszczenia powietrza. To sprzyja procesowi gojenia skóry po zastosowaniu kwasów i minimalizuje ryzyko podrażnień lub reakcji alergicznych. Stosowanie kwasów może powodować złuszczanie martwego naskórka i ujednolicenie tekstury skóry. W okresie jesienno-zimowym może być to korzystne ze względu na częstsze przesuszanie skór, uczucie szorstkości czy nierówności w kolorycie. Stosowanie kwasów w tym czasie może przynieść lepsze efekty w poprawie stanu skóry. Stosowanie kwasów może prowadzić do lekkiego podrażnienia skóry, co wymaga czasu na jej regenerację. Mniejsze nasłonecznienie w okresie jesienno-zimowym zapewnia skórze więcej czasu na powrót do równowagi i wspomaga procesy naprawcze bez narażenia na działanie promieni UV, które mogłyby przeciwdziałać procesom gojącym.

Technika mezobotoxu została opisana w 2015 roku, przez doktora Wofflesa Wu, zdaniem którego terapia powinna opierać się na podskórnym podaniu setek mikrokropel rozcieńczonego botoksu. Zamiarem zabiegu było początkowo głownie zahamowanie produkcji łoju i potu z gruczołów łojowych oraz wzmocnienie powierzchownych mięśni twarzy. Czym jest mezobotox? Jest to jedna z najczęściej stosowanych na świecie procedur cechująca się niewielką inwazyjnością i dużym bezpieczeństwem dla pacjenta. Metodę tą stosuje się zarówno w redukcji zmarszczek mimicznych jak również niwelacji niewielkich bruzd nosowo-wargowych i zmarszczek linii poprzecznej czoła. Toksyna botulinowa, znana powszechnie jako "botoks", to egzotoksyna pochodzenia bakteryjnego, która stosowana jest w medycynie od wielu lat. W dziedzinie dermatologii estetycznej wykorzystuje się ją w wielu terapiach m.in. łagodzeniu zmarszczek mimicznych na twarzy, zmarszczek w okolicy szyi, a także w leczeniu nadpotliwości. Toksyna botulinowa uznawana jest za jedną z najsilniejszych neurotoksyn bakteryjnego pochodzenia; produkowana jest przez beztlenowe bakterie Clostridium botulinum. Na ten moment zidentyfikowano osiem serotypów toksyny (A, B, C1, C2, D, E, F i G). Działanie trójetapowe botoksu, hamuje uwalnianie acetylocholiny z zakończeń nerwowych, co prowadzi do chwilowego osłabienia napięcia siły mięśniowej. Skutki działania botoksu są jednak jedynie czasowe, zachodzące w warstwach skóry procesy nie pozwalają na uzyskanie stałych efektów przy użyciu toksyny. Ze względów estetycznych botoks stosuje się do redukcji zmarszczek mimicznych, które pojawiają się w wyniku zwiększonego napięcia lub nawykowego skurczu pewnych mięśni. Preparaty toksyny botulinowej typu A zazwyczaj aplikowane są w obszarze górnej części twarz (czoło), aby poprawić wygląd skóry i zniwelować zmarszczki. Używa się ich m.in. do korekcji: lwiej zmarszczki kurzych łapek zmarszczek poziomych czoła Klasyczne terapie z wykorzystaniem botoksu polegają na wprowadzeniu określonych dawek oczyszczonej toksyny botulinowej typu A podskórnie- do mięśni twarzy. Działanie botoksu skupia się wyłącznie na tych mięśniach, do których został dostarczony preparat, nie wpływając na funkcjonowanie pozostałych. Jedną z alternatyw dla tradycyjnych zabiegów z użyciem toksyny botulinowej jest tzw. baby botox, znany również jako microbotox lub mezobotox. Zabiegi baby botox obejmują powierzchowne wstrzyknięcia, zazwyczaj śródskórne, niewielkich dawek rozcieńczonego preparatu. Toksyna botulinowa, aplikowana płytko i w małych ilościach, hamuje wydzielanie acetylocholiny z zakończeń nerwowych w skórze. Jednym z efektów jej działania jest redukcja wydzielania potu przez gruczoły, co prowadzi do poprawy wyglądu i jakości skóry twarzy. Komórki mioepitelialne, które otaczają komórki gruczołowe, są stymulowane przez nerwy współczulne, w których głównym neurotransmiterem jest acetylocholina. (Ta właściwość jest wykorzystywana m.in. w leczeniu nadmiernej potliwości). Kwalifikacja do zabiegu: Podczas kwalifikacji do zabiegu, lekarz nie tylko przedstawi jego przebieg, ale również wskazania i zalecenia do których należy zastosować się przed zabiegiem. Do zaleceń mogą należeć m.in.: zaprzestanie stosowania leków odpowiednio wcześniej przed zabiegiem, niekorzystanie z innych zabiegów medycyny estetycznej, Efekty zabiegu: Obecnie odchodzi się od efektu jaki do tej pory uzyskać można było za pomocą botoksu „zamrożenie twarzy” i skupia się bardziej na uzyskaniu subtelnego efektu przy jednoczesnym osiągnięciu zamierzonych rezultatów (wygładzenie skóry). Selektywne osłabienie mięśni odpowiedzialnych za mimikę pozytywnie wpływa na wygląd zmarszczek mimicznych. Iniekcje toksyny botulinowej podawane śródskórnie korygują zmarszczki w obszarze podania oraz przywracają skórze młodszy, zdrowszy wygląd. Dodatkowo zabieg poprawia funkcje ochronne skóry: redukcja pocenia prowadzi do zmniejszenia transepidermalnej utraty wody (TEWL) oraz zwiększenia zawartości wody w skórze, co skutkuje jej wygładzeniem i poprawą elastyczności. Iniekcja toksyny botulinowej zmniejsza także produkcję sebum, ogranicza degradację fibroblastów i wspomaga syntezę kolagenu. Dzięki redukcji aktywności gruczołów potowych i łojowych skóra staje się mniej błyszcząca (tłusta). Technika baby botox korzystnie wpływa na wygląd zarówno pionowych fałd, jak i poziomych zmarszczek szyi, efektem tego jest poprawa konturu twarzy oraz podkreślenie linii żuchwy. Mezobotox oferuje efekt odświeżenia i relaksacji skóry, minimalizując jednocześnie ryzyko powikłań i poważnych skutków ubocznych, takich jak asymetria, zmiana wyrazu twarzy czy problemy z mową. Po zabiegu nie występuje efekt „zamrożonej mimiki”, który bywa skutkiem niewłaściwego przeprowadzenia tradycyjnego zabiegu botulinowym. Jednak drobne zmarszczki i linie mimiczne, takie jak kurze łapki, stają się płytsze i mniej widoczne, co sprawia, że twarz wygląda na zrelaksowaną, wygładzoną i młodszą. Metoda ta umożliwia również delikatne uniesienie kącików ust oraz brwi. Baby botox znacząco poprawia wygląd zmarszczek u nasady nosa oraz lwiej zmarszczki, czyli pionowej bruzdy między brwiami. Dobre rezultaty można również uzyskać w przypadku zmarszczek wokół czerwieni wargowej, zwłaszcza tzw. zmarszczek palacza (zmarszczek na górnej wardze). Dodatkową zaletą jest zmniejszenie aktywności gruczołów łojowych i potowych, co przyczynia się do poprawy wyglądu (jakości) skóry, szczególnie na czole.

Jednym z naturalnych zjawisk fizjologicznych jest wydzielanie potu. Autonomiczny układ nerwowy w sposób kontrolowany wydziela pot, aby regulować temperaturę ciała. Nadpotliwość jest skrajnym przypadkiem, gdzie ilość wydzielanych produktów przemiany materii jest znacznie wyższa niż potrzeby organizmu związanych z termoregulacją. Szacuje się, że 1- 3% populacji cierpi na Nadpotliwość (hiperhydrozę). Terapia skierowana do osób borykających się z problemem nadpotliwości zależna jest od rodzaju schorzenia, a także jego objawów oraz przyczyn. Leczenie ma na celu zmniejszenie nadpotliwości i polepszenie jakości życia pacjentów. Czym jest nadpotliwość? Nadpotliwość jest problemem, z którym borykają się kobiety i mężczyźni. Jest to przewlekłe schorzenie objawiające się nadmiernym wydzielaniem potu z organizmu, przekraczającym normy potrzebne do utrzymania odpowiedniej temperatury ciała. Gruczoły potowe, które odpowiadają za produkcję substancji tzw. potu podzielić można na ekrynowe i apokrynowe. Gruczoły ekrynowe są jednymi z najistotniejszych mechanizmów odpowiadających za termoregulację organizmu. W wyniku impulsu pochodzącego z mózgu, który dociera do układu współczulnego rdzenia kręgowego a stamtąd trafia do gruczołów potowych ekranowych- powstaje wydzielanie potu. Gruczoły ekrynowe rozmieszczone są na całej powierzchni ciała poza przewodami słuchowymi zewnętrznymi, wargami oraz miejscami intymnymi. Największą ich ilość zaobserwować można na dłoniach stopach oraz pod pachami. Szacuje się, że ilość gruczołów potowych ekrynowych na ciele to około 4-5 milionów. Gruczoły apokrynowe zapachowe są nieco większe niż gruczoły ekrynowe, znajdują się one m.in. u dołu pach, w okolicy odbytu, krocza oraz brodawek sutkowych. Przewody gruczołów apokrynowych uchodzą do pochewki włosa, ich wydzielina jest gęsta, lepka, posiada białą barwę. Gruczoły apokrynowe uaktywniają się najczęściej w sytuacjach stresowych, emocjonalnych lub pobudzających adrenalinę. Mimo iż pot wydzielany przez gruczoły apokrynowe jest bezwonny to w połączeniu z innymi substancjami organizmu takimi jak: wolne kwasy tłuszczowe oraz trójglicerydy, zaczyna wydzielać nieprzyjemny zapach. Gruczoły apokrynowe nie odgrywają kluczowej roli funkcjonowaniu organizmu- gdyż nie biorą udziału w jego termoregulacji. Nie są one również uznawane za bezpośredni czynnik wpływający na występowanie nadpotliwości. Skutki nadpotliwości: Pot w chemicznego punktu widzenia jest połączeniem roztworu wodnego jonów oraz niewielkiej ilości mocznika. Pot ekranowy jest bezwonny i przeźroczysty w porównaniu do potu apokrynowego, którego zarówno kolor jak i zapach wpływa negatywnie na nasze samopoczucie. U osób z nadpotliwością stymulacja wydzielania potu jest tak intensywna, że organizm może produkować nawet 12l. potu na dobę. Badania pokazały, że organizm osoby borykającej się z problemem nadpotliwości w trakcie godziny może wyprodukować nawet 3l. potu. Hiperhydroza jest schorzeniem, które może znacznie wpływać na jakość życia, ograniczać aktywność zarówno społeczną, zawodową jak i towarzyską. Niestety większość osób borykających się z hyperhydrozą ma obniżoną samoocenę (ponad 70%), a niewiele mniej, bo 50% ma pierwsze objawy depresji. Nadpotliwość może również prowadzić do innych zaburzeń a także wpływać na zaostrzenie występujących w organizmie stanów chorobowych takich jak np. łuszczyca. Nadpotliwość miejscowa połączona z uszkodzeniem skóry może powodzić do licznych infekcje, stanów zapalnych, alergii, a nawet grzybicy skóry. Rodzaje nadpotliwości: Nadmierna potliwość kliniczna dzieli się na dwa główne typy: pierwotną i wtórną- w zależności od jej przyczyny, oraz na ogniskową i uogólnioną- biorąc pod uwagę zasięg występowania. Hiperhydroza pierwotna często ma charakter idiopatyczny, podczas gdy nadpotliwość wtórna związana jest z występowaniem innych chorób. Za najczęstsze przyczyny nadpotliwości wtórnej uznaje się negatywny wpływ medykamentów stosowanych w leczeniu innych schorzeń organizmu. W przypadku pacjentów z pierwotną nadpotliwością najczęściej obserwuje się hiperhydrozę ogniskową, która jest symetryczna i obustronna, zazwyczaj diagnozowana jest ona u osób w wieku 14–25 lat. Około 50% przypadków dotyczy potliwości w okolicy pach, 30% – dłoni i stóp. Rzadziej występuje uogólniona forma pierwotnej nadpotliwości. Ponadto u około 50% pacjentów można zauważyć dziedziczenie schorzenia i zachorowania u większej ilości członków rodziny. Przyczyny pierwotnej nadpotliwości nie zostały jeszcze w pełni odkryte, a mechanizmy jej powstawania i rozwoju pozostają niejasne. W badaniach wskazuje się na silny związek między nadpotliwością a zwiększoną aktywnością współczulnego układu nerwowego. Szczególną uwagę zwraca się na rolę acetylocholiny jako neuromediatora między zakończeniami nerwowymi a gruczołami ekrynowymi. Jednakże histologiczne badania nadczynnych gruczołów potowych nie wykazują rażących różnic względem normy. Przyczyny: Przyczyny nadpotliwości mogą być bardzo różne. W przypadku nadpotliwości pierwotnej (hyperhidrosis primaria) największe znaczenie mają zdecydowanie czynniki genetyczne. Początki choroby zaobserwować można już w okresie dojrzewania, wraz z biegiem lat choroba rozwija się. Z kolei nadpotliwość wtórna (hyperhidrosis secundaria) wywołana może być przez wiele czynników, występujących samoistnie. Nadpotliwość wtórna dzieli się na formę uogólnioną i miejscową, a jej źródła mogą obejmować m.in.: ostre choroby gorączkowe (np. infekcje) nowotwory (takie jak chłoniaki) stany fizjologiczne (np. ciąża, menopauza) niewydolność serca zaburzenia endokrynologiczne (np. nadczynność tarczycy, nadczynność przysadki mózgowej, cukrzyca, guz chromochłonny nadnerczy, zespół rakowiaka, guz wydzielający hormon wzrostu) farmakoterapia Jednym z możliwych powodów nadpotliwości jest wspomniana farmakoterapia, która obejmuje stosowanie niektórych grup leków, w tym: leków przeciwbólowych (np. morfina, naproksen, tramadol), leków przeciwdepresyjnych (w tym selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny oraz trójcykliczne leki przeciwdepresyjne), antybiotyków i leków przeciwwirusowych (np. cyprofloksacyna, acyklowir, moksyfloksacyna, telitromycyna), leków dermatologicznych (takich jak glikokortykosteroidy miejscowe, lidokaina, siarczek selenu), leków kardiologicznych (np. benazepryl, karwedilol, doksazosyna, enalapryl, losartan, metoprolol, propafenon, werapamil), leków hormonalnych/endokrynologicznych (np. insulina, lewotyroksyna, prednizolon, somatotropina, testosteron, wazopresyna). Przyczyną lokalnej nadpotliwości mogą być również uszkodzenia układu nerwowego, takie jak neuropatia cukrzycowa. Nadpotliwość objawy: Nadmierne wydzielanie potu występuje głównie w skupiskach gruczołów ekrynowych (gruczołów potowych), należą do nich: dłonie, stopy, pachy oraz twarz. W przypadku nadpotliwości rąk, zaobserwować można zmianę koloru skóry na mocno różowy a nawet czerwony, dłonie w wyniku termoregulacji mimo zmiany koloru, pozostają chłodne. Naskórek w wyniku nadpotliwości może ulegać jednak maceracji, mogą powstawać również obrzęki. Osoby cierpiące na nadpotliwość w okolicach pach szybko produkują dużą ilość potu, który spływa po skórze, wsiąka w ubrania i wpływa na ich odbarwianie. U osób z nadpotliwością w okolicach pach na skórze często pojawia się biała poświata (powstała na skutek wytrącenia soli z roztworu wodnego) - taki stan zwiększa ryzyko maceracji oraz problemów zapalnych. W przypadku hiperhydrozy stóp ryzyko maceracji i jej powikłań jest jeszcze wyższe. Pacjenci często odczuwają ból oraz doświadczają nawracających infekcji bakteryjnych i/lub grzybiczych. Ten typ nadpotliwości często wiąże się z bardzo nieprzyjemnym zapachem, który przenosi się na obuwie. Diagnoza nadpotliwości: Diagnoza pod kątem nadpotliwości zalecana jest w przypadku, gdy wydzielanie potu jest zjawiskiem stałym (nieprzemijającym), a wydzielina produkowana przez organizm jest gęsta oraz ma nieprzyjemny, drażliwy zapach. Zgodnie z zaleceniami Canadian Hyperhidrosis Advisory Committee, pierwotna nadpotliwość może być zdiagnozowana u pacjentów, u których objawy utrzymują się co najmniej przez 6 miesięcy oraz spełnione są co najmniej 4 z następujących kryteriów: lokalizacja w obszarach o wysokiej koncentracji gruczołów ekrynowych (pachy, dłonie, stopy, twarz); - występowanie obustronne i symetryczne; brak objawów w trakcie snu; przynajmniej jeden epizod tygodniowo; początek przed 25. rokiem życia; pozytywny wywiad rodzinny; zakłócanie codziennej aktywności. W procesie diagnostycznym ważne jest określenie typu nadpotliwości (pierwotnej lub wtórnej), ta pierwsza występuje znacznie częściej, dlatego jej diagnoza jest szybsza i nieco łatwiejsza. W przypadku podejrzenia wtórnej hiperhydrozy często konieczne są dodatkowe badania laboratoryjne. Rozpoznanie nadpotliwości opiera się głównie na badaniu klinicznym i dokładnym wywiadzie medycznym. Zastosowana może zostać również skala HDSS (Hyperhidrosis Disease Severity Scale), oceniająca poziom nadpotliwości. 1. Pocenie jest niewidoczne i nie wpływa na codzienną aktywność – 1 pkt 2. Pocenie tolerowane, czasami zaburza codzienną aktywność – 2 pkt 3. Pocenie na granicy tolerancji, często zakłóca codzienną aktywność – 3 pkt 4. Pocenie nietolerowane, stale zaburza codzienną aktywność – 4 pkt Wynik 3 lub 4 wskazuje na ciężką nadpotliwość, podczas gdy wynik 1–2 oznacza nadpotliwość lekką lub umiarkowaną. Skalę HDSS można połączyć z metodą grawimetryczną, w której ważona jest bibułka testowa przed i po 10 minutach absorpcji potu. Pomiary wykonuje się na wadze analitycznej w ściśle określonych warunkach: o tej samej porze, w temperaturze 22–24°C i wilgotności względnej 40–60%. Granicę między stanem fizjologicznym a nadmierną potliwością stanowi wydzielanie potu przez gruczoły w dołach pachowych i dłoni w ilości 100 mg/5 min. W procesie diagnozowania i leczenia pomocny może być tzw. test Minora, który pozwala na precyzyjne określenie obszaru nadpotliwości. Skórę najpierw pokrywa się jodyną lub roztworem betadyny, a po wyschnięciu dany obszar posypuje się skrobią (na przykład mąką ziemniaczaną). Miejsca, gdzie występuje nadmierne wydzielanie potu, stają się wyraźnie ciemniejsze, uzyskując kolor brunatno-fioletowy (prawie czarny). Leczenie nadpotliwości: Leczenie nadpotliwości opiera się głównie na eliminowaniu problemu nadmiernego wydzielania potu. W przypadku pacjentów cierpiących na wtórną hiperhydrozę, kluczowe jest zidentyfikowanie i leczenie pierwotnej przyczyny choroby, powodującej nadpotliwość. W tym przypadku pacjentom zaleca się wdrożenie silniejszej terapii lub zmianę przyjmowanych dotychczas leków (mogących mieć negatywny wpływ na wydzielanie potu). Leczenie nadpotliwości zazwyczaj ma charakter objawowy i obejmuje leczenie miejscowe, ogólne oraz zabiegowe. Metody zabiegowe są zazwyczaj stosowane u pacjentów, u których inne metody leczenia okazały się nieefektywne. Preparaty miejscowe są preferowaną formą terapii nadpotliwości przez wielu pacjentów. Substancją bazową są w nich sole glinu, które sprawdzają się w leczeniu potliwości pach i dłoni. Wśród środków do stosowania miejscowego, wymienić można leki antycholinergiczne, takie jak 2% glikopirolan, który zmniejsza potliwość poprzez wiązanie się z receptorami muskarynowymi, co znajduje zastosowanie w nadmiernym poceniu się twarzy. Krem z glikopirolanem o stężeniu 0,5% bywa stosowany u pacjentów z wtórną hiperhydrozą wynikającą z cukrzycy, natomiast 2–5% roztwór kwasu taninowego jest polecany dla osób z nadpotliwością dłoni i stóp. Jeżeli miejscowe metody leczenia nie przynoszą rezultatów, rozważyć można leczenie ogólne, w tym stosowanie leków antycholinergicznych, takich jak glikopirolan, oksybutynina czy bromek metanteliny. Pacjentom, których hiperhydroza jest związana z lękiem i fobią społeczną, zaleca się również przyjmowanie leków beta- adrenolitycznych. Badania wskazują na skuteczności doustnych leków antycholinergicznych, jednak ich zastosowanie jest ograniczone przez szereg działań niepożądanych, takich jak problemy z widzeniem, trudności w oddawaniu moczu, zawroty głowy, tachykardię, suchość w jamie ustnej oraz dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Zabiegi: Nadpotliwość to stan, w którym gruczoły potowe wydzielają nadmiar potu, co może powodować dyskomfort i problemy estetyczne. Istnieje kilka metod leczenia nadpotliwości, w tym zabiegi medyczne. Oto trzy popularne zabiegi stosowane w leczeniu nadpotliwości: 1. Iniekcje toksyny botulinowej (Botox): Toksyna botulinowa typu A jest wstrzykiwana w miejsca, w których występuje nadpotliwość (najczęściej w dłonie, stopy, pachy). Toksyna blokuje sygnały nerwowe, które stymulują gruczoły potowe, co prowadzi do zmniejszenia wydzielania potu. Efekty zabiegu pojawiają się zazwyczaj po kilku dniach i mogą utrzymywać się od 6 do 12 miesięcy. Zabieg jest stosunkowo szybki i mało inwazyjny, a jego efekty są zazwyczaj zadowalające dla pacjentów 2. Jontoforeza Jontoforeza to metoda polegająca na zastosowaniu prądu elektrycznego, w zwalczaniu nadpotliwości dłoni i stóp. Podczas zabiegu pacjent moczy dłonie lub stopy w wodzie, a następnie zwykle przez 20-30 minut poddaje się działaniu prądu o niskim stężeniu. Jontoforeza może zmniejszyć wydzielanie potu na okres kilku tygodni do kilku miesięcy. Metoda ta wymaga kilku sesji, aby uzyskać zadowalające rezultaty, a następnie powtarzania zabiegów, aby efekty były długotrwałe. 3. Leczenie chirurgiczne (sympatektomia) Sympatektomia to chirurgiczny zabieg, w którym przerywa się nerwy odpowiedzialne za wydzielanie potu w określonych obszarach ciała (najczęściej pachach, dłoniach lub twarzy). Jest to bardziej inwazyjna metoda i przeprowadza się ją w znieczuleniu ogólnym. Zabieg może prowadzić do znaczącego zmniejszenia nadpotliwości w wybranym obszarze ciała, jednak wiąże się z ryzykiem powikłań, takich jak nadmierna potliwość w innych miejscach ciała (tzw. sweating compensatory). Efekty są jednak zazwyczaj trwałe i bardzo widoczne. NADZÓR MERYTORYCZNY - SPECJALIŚCI WYKONUJĄCY ZABIEGI W ESTETIC OPTIMA: DR MAGDALENA TURCZYNOWSKA DR AGNIESZKA DRĄG DR TOMASZ BRZOSKWINIA DR KATARZYNA KOZICKA DR ANNA NAPORA-KRAWIEC

W codziennej pielęgnacji możemy usłyszeć o wielu krokach: oczyszczanie/demakijaż, korzystanie z tonika, serum, nawilżanie, stosowanie filtru UV, ale to właśnie ten pierwszy stanowi fundament dobrej pielęgnacji. Nawet używając najlepszych kosmetyków, nic nie zdziałamy, jeśli etap demakijażu i oczyszczania nie zostanie prawidłowo wykonany. Ale czym wykonywać taki demakijaż? Jak to robić poprawnie? Czego unikać, a czego szukać w wyborze odpowiednich produktów do naszej cery?   Najważniejsze to regularność, dokładność i niepodrażnianie naszej skóry. Należy pamiętać, żeby nigdy nie kłaść się spać z makijażem, ponieważ w nieodpowiednio oczyszczonej skórze powstają wolne rodniki, a pozostałości kosmetyków zaburzają mikrokrążenie, co w rezultacie powoduje rozkład zdrowego kolagenu i powstawanie zmarszczek. Problemem może być też niedokładność. Często korzystamy z podkładu w okolicach szyi, przy włosach, a później zapominamy o tych rejonach. Warto w takim wypadku zaopatrzyć się w opaskę, która odgarnie włosy, dzięki czemu dostaniemy się do wszystkich pomalowanych miejsc. Ostatnie jest podrażnienie. Jeśli dany produkt szkodzi naszej skórze, to trzeba z niego zrezygnować! Może to być jeden ze składników lub niedostosowany produkt do typu naszej skóry. Należy w takim przypadku spróbować czegoś, co nie będzie szkodziło, a pomagało naszej cerze.   Który produkt wybrać? Na rynku możemy znaleźć wiele: płyny micelarne, dwufazowe, olejki, mleczka, pianki, chusteczki, ściereczki, żele do demakijażu. Każdy z nich ma swoje zalety.   Olejek , oprócz zmywania makijażu, zmywa zanieczyszczenia oraz sebum. Jest on bardzo delikatny, stąd mniejsze ryzyko podrażnień, nie narusza hydrolipidowej warstwy skóry, dlatego może być świetny dla osób robiących sobie lekki makijaż.   Płyn micelarny ma właściwości oczyszczające mleczka, ale też odświeżające toniku oraz dwufazowego płynu do demakijażu oczu. Bardzo szybko usuwa makijaż, oczyszcza i nawilża. Płyny przeznaczone są do różnego typu skóry, dlatego warto wybrać pasujący do naszej. Dwufazowe płyny nadają się idealnie do demakijażu oczu, gdyż szybko potrafią rozpuścić eyeliner i tusz na rzęsach. Często słyszy się, że płyn micelarny podrażnia, ale bardzo często jest to wina niewłaściwego nakładania. Jak robić to poprawnie? Jednorazowy lub wielorazowy lekko wilgotny wacik przyłożyć do twarzy, odczekać chwilę i okrężnymi ruchami zmywać makijaż. W okolicach oczu musimy być bardzo delikatni.   Mleczko od płynu różni się formułą opartą na bogatej tłuszczowej bazie. Zmywa makijaż i nawilża skórę, dlatego sprawdzi się idealnie u osób ze skórą suchą. Jest też dużo delikatniejsze od płynu micelarnego, dlatego gorzej sprawdzi się w zmywaniu wodoodpornego tuszu.   Inne produkty, np. pianka i żel do demakijażu, nakłada się na wilgotną skórę, dokładnie masuje, a potem zmywa wodą.   Należy pamiętać, że niezależnie od tego, jaki produkt wybierzemy, po dokładnym umyciu twarzy należy zmyć pozostałości letnią wodą! Produktem, który na pewno nie wystarczy do demakijażu, jest mydło, gdyż niszczy barierę lipidową skóry, zaburza pH i powoduje uczucie ściągnięcia.   Można powiedzieć, że każdy z tych produktów nadaje się do zmywania makijażu. Od naszych indywidualnych potrzeb zależy, czy skorzystamy z jednego, czy postawimy na kilkustopniowy demakijaż. Warto zaopatrzyć się w produkt, który będzie odpowiedni dla naszej cery. Sam olejek czy szczególnie mleczko może nie wystarczyć przy wodoodpornych produktach lub zmywaniu makijażu oka, stąd warto skorzystać np. z płynu dwufazowego.   Noc to czas regeneracji naszej skóry, dlatego musimy znaleźć najbardziej skuteczny środek dla nas. Przed wyborem należy zadać sobie pytanie, z jakich makijażowych produktów korzystamy, czy lubimy mocne makijaże? Jeśli np. obecny podkład sprawia, że trzesz skórę podczas demakijażu, to może nie być wina kosmetyku, ale środka do demakijażu, który jest zbyt słaby. Warto zwrócić również uwagę na skład – zbyt długi może być złym sygnałem, gdyż składniki zawarte w nim mogą podrażnić naszą skórę. Przy wystąpieniu podrażnień należy bezzwłocznie zrezygnować z produktu. Nadzór merytoryczny nad artykułem Zespół Kosmetologów ESTETIC OPTIMA: NATALIA KLIMEK GABRIELA ŚLIWA KAMILA WSZOŁE

Worki pod oczami dotykają niemal każdego z nas, w większym bądź mniejszym stopniu. Nieestetyczne zmiany sprawiają, że twarz wygląda na bardziej zmęczoną. Mimo odpowiedniej pielęgnacji worki pod oczami pojawiać mogą się w okresie silnego stresu, zbyt małej ilości snu oraz w wyniku ciągłego stosowania używek. Mimo, iż z medycznego punktu widzenia worki pod oczami nie stanowią powodu do obaw, to pod kątem estetycznym często bywają one powodem kompleksów i braku pewności siebie. Jeżeli mimo odpowiedniej pielęgnacji skóry pod oczami, worki stale się utrzymują to można rozważyć poddanie się zabiegom niwelującym worki pod oczami.   Przyczyny powstawania worków pod oczami: Worki pod oczami, mogą być problemem dziedzicznym- jest to jeden z głównych czynników uznawanych za przyczyny powstawania worków pod oczami. Równie często worki pod oczami, mogą być wynikiem zastoju limfy (limfa w 90% składa się z wody i płynu śródmiąższowego krwi). Zastój limfy może być wynikiem: zbyt małej ilości snu niezdrowego trybu życia palenia papierosów częstego spożywania alkoholu w dużych ilościach zbyt małej ilości aktywności fizycznej Jeżeli zmiany w okolicy oka, najsilniej widoczne są po przebudzeniu, a w trakcie dnia zmniejszają się- to najprawdopodobniej ich przyczyną jest zastój limfy. Worki pod oczami, mogą towarzyszyć również osobom z nadwagą. Nadwaga wpływa na gromadzenie się tłuszczu w poduszkach tłuszczowych umiejscowionych w okolicy dolnej powieki. Utrzymujące się stale worki pod oczami, u osób z nadwagą- mogą świadczyć o przepuklinie tłuszczowej. Niestety, w niektórych przypadkach worki pod oczami, świadczyć mogą o rozwoju chorób ogólnych organizmu, takich jak: choroby serca choroby nerek choroby układu krążenia spadek napięcia mięśnia okrężnego przepuklina tłuszczowa   Równie często jak z workami pod oczami, pacjenci borykają się z cieniami pod oczami. Mimo, iż przyczyny powstawania obu zmian mogą być tożsame: zbyt mała ilość snu, niezdrowy tryb życia, to w wielu przypadkach cienie pod oczami są wynikiem zbyt cienkiej warstwy skóry pod oczami. Wraz z wiekiem jakość (gęstość, elastyczność) skóry pod oczami zmniejsza się, prowadząc do silniejszego uwidocznienia naczyń krwionośnych. Mocne, stale utrzymujące się lub zwiększające się cienie pod oczami, również mogą być sygnałem o rozwoju poważnych chorób organizmu, takich jak: niedoczynność tarczycy alergie anemia atopowe zapalenie skóry choroby śledziony choroby nerek i wątroby Domowe sposoby na redukcję worków pod oczami: Okolica oka wymaga szczególnej pielęgnacji, co nie podlega dyskusji. Jednakże, jak skutecznie możemy zredukować worki pod oczami za pomocą kremów i innych kosmetyków dedykowanych do tego obszaru? Warto pamiętać, że przyczyny pojawiania się worków pod oczami często są związane z niewłaściwym trybem życia, takimi jak brak snu, nadmiar stresu czy niewłaściwa dieta, a czasami mogą być również wynikiem określonych problemów zdrowotnych. Z tego względu sama pielęgnacja, choć istotna, może okazać się niewystarczająca. Najważniejsze jest, aby w pierwszej kolejności zająć się eliminacją źródeł problemu oraz wprowadzić działania prewencyjne. Warto zadbać o regularny i zdrowy rytm snu, zrównoważoną dietę oraz odpowiednią ilość aktywności fizycznej. Jednocześnie, nie należy zapominać o nawilżeniu i odżywieniu delikatnej skóry pod oczami, co można wspierać odpowiednio dobranymi kosmetykami, takimi jak kremy, żele czy serum, które zawierają składniki takie jak kwas hialuronowy, witamina C czy peptydy. W ten sposób, łącząc pielęgnację z dbałością o zdrowy styl życia, można zauważalnie poprawić wygląd okolicy oczu i zredukować widoczność worków pod oczami. Aby zredukować obrzęki pod oczami, warto również zastosować chłodne okłady. Domowe zimne okłady, przygotować można z wielu składników, które zwykle mamy w domu: okłady z coldpacków kompresy z plasterków ogórka przyłożenie schłodzonej łyżeczki do powiek Coraz popularniejsze stają się także hydrożelowe płatki pod oczy, które po schłodzeniu w lodówce mogą być doskonałą alternatywą dla wymienionych wcześniej metod.     Zabiegi: Zabiegi medycyny estetycznej, które można zastosować, aby zredukować worki pod oczami, obejmują głównie: mezoterapię igłową, laseroterapię, mezoterapię mikroigłową z użyciem technologii Dermapen oraz Teosyal Redensity II.   Mezoterapia igłowa pod oczy Mezoterapia pod oczy to zabieg, który umożliwia wprowadzenie substancji aktywnych do głębszych warstw skóry. Mikronakłucia powstałe w trakcie procedury stymulują mikrokrążenie oraz aktywują produkcję kolagenu. Celem tego zabiegu jest przede wszystkim poprawa jakości skóry wokół oczu, co czyni go skutecznym sposobem na przeciwdziałanie powstawaniu cieni i worków pod oczami, zabieg przyczynia się również do spowalniania procesów starzenia oraz redukcji widoczności zmarszczek. Warto zauważyć, że chociaż jest on skuteczny dla osób z opuchlizną pod oczami, może okazać się mniej efektywny jako samodzielna technika w porównaniu do metod hybrydowych, takich jak seria zabiegów z użyciem lasera frakcyjnego w połączeniu z mezoterapią.   Laser frakcyjny w okolicy oczu Laser frakcyjny to urządzenie, które może sprawdzić się u pacjentów z zauważalnymi workami pod oczami. Technologia ta oparta jest na podziale promieniowania na tysiące malutkich strumieni energii, które odpowiadają za powstanie mikro otworków, przez które skóra może odparować. Proces regeneracji uruchamia produkcję nowych włókien kolagenowych, co skutkuje poprawą napięcia oraz delikatnym liftingiem skóry w okolicy oczu. Ważne jest dostosowanie parametrów urządzenia do indywidualnych potrzeb pacjenta. Laseroterapię często łączy się z mezoterapią igłową lub zabiegiem Dermapen. Stosowanie tych procedur razem ma synergistyczny efekt – skóra jest intensywnie nawilżana oraz silnie stymulowana do produkcji kolagenu. Mezoterapia mikroigłowa Mikroigłowa mezoterapia z użyciem mikronakłuwania frakcyjnego to zabieg, który skutecznie odżywia skórę, a także poprawia jej gęstość i elastyczność. Dzięki redukcji drobnych zmarszczek oraz bruzd, skóra staje się młodsza, co wpływa również na zmniejszenie widoczności cieni pod oczami. Aby uzyskać lepsze wyniki, zaleca się zazwyczaj wykonanie serii takich zabiegów. Ostateczny efekt może być determinowany przez różne czynniki, takie jak wiek pacjentka stan zdrowia styl życia nałóg palenia przestrzeganie zaleceń po zabiegu   Z tego powodu przed każdym zabiegiem warto przeprowadzić konsultację ze specjalistą, który omówi dostępne opcje i zaproponuje najlepiej dopasowaną terapię na podstawie przeprowadzonego wywiadu. Preparaty z kwasem hialuronowym dedykowane do okolicy oczu Jest to z kolei idealny wybór dla osób pragnących zredukować cienie pod oczami, skorygować zmarszczki oraz rozświetlić okolice oczu. Warto jednak pamiętać, że efekty zabiegu mogą się różnić w zależności od indywidualnych predyspozycji organizmu, co oznacza, że efekty po zabiegu u jednych pacjentów mogą być silniej widoczne niż u pozostałych. Podobnie jak w przypadku innych zabiegów omawianych w artykule, skuteczność tych preparatów zależy od odpowiedniej kwalifikacji pacjenta oraz omówienia oczekiwanych efektów i możliwości ich osiągnięcia.

Botox to jedna z popularniejszych metod zwalczania zmarszczek oraz bruzd czy też bruksizmu (mimowolnego, zaciskania szczęki). Wraz ze wzrostem popularności zabiegu- powstało sporo mitów na jego temat. Zabieg z użyciem botoksu każdorazowo poprzedzony powinien zostać konsultacją ze specjalistą, który nie tylko wybierze najlepszą formę zabiegu dla pacjenta, ale również opowie o przebiegu zabiegu, efektach i ewentualnych niepożądanych jego skutkach. Dostępne w sieci informacje, często bywają nieprawdziwe, dlatego nie należy obawiać się nieznanych skutków zabiegu, a po rzetelne informacje najlepiej udać się do specjalisty, u którego zamierzamy wykonać zabieg. MITY NA TEMAT BOTOXU: 1. Botox to zabieg tylko dla kobiet dojrzałych. Botox nie jest przeznaczony wyłącznie dla kobiet starszych czy dojrzałych. Choć często kojarzy się go z zabiegami estetycznymi u osób w średnim wieku, coraz więcej młodszych osób również korzysta z tego typu terapii. Botox jest stosowany przede wszystkim w celu wygładzania zmarszczek, ale również w innych zastosowaniach medycznych, takich jak leczenie migreny, nadpotliwości czy skurczów mięśni. Nie ma ściśle określonego minimalnego wieku, w którym można rozpocząć stosowanie botoxu. W praktyce jednak, większość osób zaczyna myśleć o zabiegach z użyciem botoxu w wieku około 30-40 lat, gdy pojawiają się pierwsze zmarszczki. Niektóre osoby, zwłaszcza te z predyspozycjami do zmarszczek lub mające silną mimikę, mogą decydować się na zabieg 2. Czy jednorazowe wykonanie zabiegu, sprawia że należy powtarzać go do końca życia? Botox jest substancją, która działa tymczasowo, zwykle od 3 do 6 miesięcy, w zależności od indywidualnych predyspozycji. Po tym czasie mięśnie, które były unieruchomione przez Botox, zaczynają znów działać, a zmarszczki mogą się pojawić na nowo. Aby utrzymać efekty zabiegu, zaleca się jego regularne powstawanie, nie jest to jednak obowiązek – wiele osób decyduje się na przerwy między zabiegami lub rezygnuje z zabiegów. Warto omówić swoje oczekiwania i plany z lekarzem specjalizującym się w medycynie estetycznej, aby podjąć najlepszą decyzję dla siebie. 3. Po podaniu botoxu, twarzy wyglądanie nienaturalnie. Efekt wstrzyknięcia toksyny botulinowej (botoksu) może różnić się w zależności od wielu czynników, takich jak dawka użytej substancji, a także indywidualna reakcja organizmu. Jeśli procedura jest przeprowadzona przez wykwalifikowanego lekarza, efekty mogą być naturalne i subtelne. Zabieg pozwala na wygładzenie zmarszczek i poprawę owalu twarzy. Jednak w przypadku zbyt dużej dawki lub nieodpowiedniej techniki, twarz może wyglądać sztucznie, z ograniczoną ruchomością mięśni, co może prowadzić do tzw. „maskowatego” wyglądu. 4. Zabieg z użyciem botoxu, wykonać może każdy (wystarczy odbyć szkolenie) Zabieg z użyciem botoksu (toksyny botulinowej) powinien być przeprowadzany przez wykwalifikowanych specjalistów. W Polsce mogą to być:   Lekarze medycyny estetycznej – posiadający odpowiednie przeszkolenie w zakresie zabiegów medycyny estetycznej. Dermatolodzy – specjaliści zajmujący się skórą, którzy również mają doświadczenie w zabiegach estetycznych. Chirurdzy plastyczni– posiadający odpowiednią wiedzę oraz umiejętności w zakresie chirurgii estetycznej. Lekarze innych specjalności– pod warunkiem, że ukończyli odpowiednie kursy i mają doświadczenie w stosowaniu botoksu. Ważne jest, aby wybierać specjalistów pracujących w renomowanych klinikach i posiadających pozytywne opinie, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo oraz wysoką jakość wykonanego zabiegu. 5. Wraz z ustaniem działania botoxu, dojdzie do pogłębienia zmarszczek Czas trwania działania toksyny botulinowej to okres, w którym zmarszczki nie będą się zaostrzać. Jeśli postanowimy zrezygnować z kolejnego zabiegu, to po 4-6 miesiącach skóra i mimika wrócą do swojego pierwotnego stanu sprzed podania Botoxu. Zmarszczki po zabiegu pogłębić mogą się jedynie na skutek naturalnych procesów starzenia organizmu- nigdy nie za sprawą substancji podanej podczas zabiegu. 6. Efekty zabiegu widoczne są od razu po jego wykonaniu Efekty po zabiegu botoksu zazwyczaj zaczynają być widoczne po około 3-5 dniach. Maksymalne rezultaty można zaobserwować po około 1-2 tygodniach po zabiegu. W tym czasie zmarszczki zaczynają się wygładzać, a skóra wygląda na bardziej odmłodzoną. Efekty zabiegu mogą utrzymywać się od 3 do 6 miesięcy, po tym czasie konieczne może byćpowtórzenie procedury, aby utrzymać efekty. 7. Po zastosowaniu botoxu, czucie w danym obszarze zmniejsza się. Botoks działa poprzez blokowanie sygnałów nerwowych do mięśni, co prowadzi do ich czasowego osłabienia, może wpływać to na mimikę twarzy i ruchy mięśni, ale nie powinno wpływać na czucie w skórze. W przypadku wystąpienia nietypowych objawów, takich jak silny ból, problemy z czuciem lub inne niepokojące objawy, zaleca się skontaktowanie się z lekarzem. 8. Botox służy do powiększania ust? Botoks (toksyna botulinowa) nie jest używany do powiększania ust. Jego głównym zastosowaniem jest redukcja zmarszczek poprzez tymczasowe paraliżowanie mięśni. Do powiększania ust zazwyczaj stosuje się wypełniacze na bazie kwasu hialuronowego, które dodają objętości i poprawiają kształt ust. Nadzór merytotyczny - lekarz wykonujący zabiegi medycyny estetycznej w ESTETIC OPTIMA: DR MAGDALENA TURCZYNOWSKA